Το βιβλίο στα χέρια και την άποψη της Βασιλικής: «Και γύρω τους η θάλασσα» της Αφροδίτης Βακάλη στο cretablog.gr

Γράφει η Βασιλική Μολφέση

Πηγή: http://cretablog.gr/politismos/logotexnia/item/32076-to-vivlio-sta-xeria-kai-tin-apopsi-tis-vasilikis-kai-gyro-tous-i-thalassa-tis-afroditis-vakali

Νησιώτικο, όμορφο και θαλασσινό το μυθιστόρημα της Αφροδίτης Βακάλη «Και γύρω τους η θάλασσα», με τις ολοζώντανες, γλαφυρές περιγραφές του, μας μεταφέρει στο αιγαιοπελαγίτικο μπλε με αέρα και φως!!
Σε ένα κυκλαδίτικο νησί, ατενίζουμε τη θάλασσα απ΄ το ολόλευκο ξωκλήσι του Άι-Γιάννη, άλλοτε γαλήνια κι άλλοτε φουρτουνιασμένη να σκάει στα βράχια, όπως και η ζωή των ηρώων του βιβλίου και κάτοικοι του μικρού αυτού νησιού. Ζούμε τα γεγονότα και βιώνουμε έντονα τα συναισθήματα των ηρώων, λες και είμαστε εκεί, κάτοικοι κι εμείς στο νησί τους. Τους έρωτες, τα μυστικά, τα πάθη τους μα και τα ήθη, τα έθιμα, τα πανηγύρια και τις παραδόσεις τους. Όλα δοσμένα πανέμορφα και με τέχνη!! Γραμμένα σε ωραία, νησιώτικη γλώσσα, λυρική και τραγουδιστή. Και γύρω μας η θάλασσα!!!! Ρομαντικό και συγκινητικό μα και άγριο και ρεαλιστικό, το βιβλίο αυτό, με άγγιξε ιδιαίτερα στην ψυχή, μιας κι έχω μεγαλώσει σε νησί και έχω βιώσει γεγονότα της θάλασσας. Η υπόθεσή του αφορά τη δύσκολη ζωή των ναυτικών που κύμα κύμα και μίλι μίλι μετρούν τη ζωή τους, τα μπάρκα τους και τον γυρισμό στον τόπο τους μα και την ακόμα πιο δύσκολη ζωή των γυναικών τους, τις αγωνίες τους , τους φόβους τους και τη μοναξιά. Ήρωές του , οι καπεταναίοι, η Φρασκούλα και η ευγενική Αννεζώ, οι εξαδέλφες της με τον στοργικό πατέρα , η προκλητική Μαρία, ο εγωιστής καιροσκόπος Νικόλας, ο άτυχος γιατρός και η τραγική φιγούρα της Τασίας, πολλά πρόσωπα που καθένα με το δικό του ξεχωριστό χαρακτήρα, δίνουν τη δική τους πινελιά στην πλοκή του βιβλίου, με τη συμπαράσταση στα δύσκολα , την παρέα στις χαρές και στις λύπες μα και τον έλεγχο και τα κακά σχόλια για την ζωή, ιδιαίτερα των νέων ανθρώπων, που πολλές φορές προκαλούν μεγάλο κακό. Και μια παράγραφος «Απίστευτο! Αυτό το ξαφνικό, το τελεσίδικο του θανάτου, καθώς και η γνώση πως η μοίρα είναι κοινή φέρνουν τρόμο στις ανθρώπινες καρδιές. Μήπως όλα αυτόν το σκοπό δεν έχουν? Τα γλέντια, οι χοροί, το τραγούδι, το πιοτό, ο έρωτας. Να ξορκίσουν το θάνατο, να ξεχαστεί ο νους, να τρέξει στη ζωή. Να φχαριστηθεί η ψυχή, το φθαρτό κορμί. Δέος μπροστά στο θάνατο και φόβος. Φόβος, που παραλύει, που μουδιάζει τους ανθρώπους. Δεν υπάρχει χειρότερο. Πάνω στη χαρά, στον εορτασμό της ζωής , να εισβάλει ο θάνατος. Να υπενθυμίζει πως είναι ο μόνος, ο υπέρτατος εξουσιαστής. Ανυπέρβλητος άρχων, αδυσώπητος. Και κυρίως, αναπόφευκτος».