Από την πλευρά του αναγνώστη... η Μαρία Κουλούρη και η Fani kou γράφουν για το 219 ημέρες βροχής

Τα σχόλια και οι κριτικές για το '219 ημέρες' βροχής συνεχίζονται και ευχαριστώ πολύ τη Μαρία κουλούρη και τη Fani kou που μοιράστηκαν μαζί μου τις απόψεις τους.

της Μαρίας Κουλούρη

Από την πλευρά του αναγνώστη ...το βιβλίο ΄΄ 219 ημέρες βροχής ΄΄ της Αφροδίτης Βακάλη!
Όταν είδα για πρώτη φορά τον τίτλο και τη φωτογραφία του εξωφύλλου, δεν ήξερα καν την κ.Βακάλη, ούτε είχα διαβάσει το πρώτο της βιβλίο.
Αναρωτήθηκα ..γιατί 219 και όχι 218 ή 220 ημέρες ; γιατί μονός αριθμός και όχι ζυγός; Το βλέμμα μου στάθηκε πολύ ώρα στο εξώφυλλο . Μεγέθυνα τη φωτογραφία και μελέτησα και την παραμικρή λεπτομέρεια επάνω του. Διαβάζοντας την περίληψη και τις δέκα πρώτες σελίδες του βιβλίου , ήξερα πως θα με άγγιζε. Πριν ακόμη κυκλοφορήσει!
Δεν ήξερα όμως πόσο θα με γοήτευε..
Δεν ήξερα πόσες φορές θα μ΄έκανε να σταθώ και να σημειώσω .. να αναρωτηθώ , να συγκινηθώ..
Ένα ανεβοκατέβασμα συνεχές τα συναισθήματά μου.. ένα χάλι ο σελιδοδείκτης μου..
Τρεις ενότητες !
΄΄μια άνοιξη που κόβει σαν λεπίδι ΄΄
΄΄ πάθος της ψυχής το άχθος ΄΄
΄΄παράξενα που ισορροπεί ο κόσμος ΄΄ .
Τρεις ξεχωριστές ενότητες κι όμως δεμένες άρρηκτα μεταξύ τους. Δεμένες με μια γραφή λιτή, τρυφερή , γλυκιά, εκφρασμένη με μικρές προτάσεις, μια γραφή ιδιαίτερη ,αυτή της συγγραφέως.
Η κ.Βακάλη στήνει μια ιστορία μέσα σε μια έντονα νουάρ ατμόσφαιρα , σκιαγραφεί χαρακτήρες, τους σμιλεύει , τους δίνει ζωή αναλύοντας ταυτόχρονα και τις πιο μικρές ακρούλες της ψυχής τους.
Ταμπλώ βιβάν και όχι απλώς φόντο πίσω τους , η βροχή.
Πρωταγωνίστρια κι αυτή με τον τρόπο της.
Πέφτει συνεχώς , άλλοτε σιγανά , άλλοτε δυνατά και μαζί της πέφτουν και απογυμνώνονται ψυχές ανταριασμένες ή σκοτεινές .. Ψυχές που ψάχνουν μια διέξοδο, που ψάχνουν μια γαλήνη και άλλες ημερεύουν , άλλες εξαγνίζονται και άλλες προχωρούν στο σκοτεινό τους δρόμο.
Ήρωες πολλοί, άνθρωποι του μικροαστικού ιστού της κοινωνίας μας . Άνθρωποι απτοί, καθημερινοί ..σαν την Σταυρούλα την Κλειώ, τον Άγγελο, την Φωφώ , την Καλλιρρόη, τον Νικήτα, την Λουκία , τον Θρασυβουλίδη, τον αστυνόμο Σκιαδά . Ανάμεσά τους παιδιά .
Παιδιά και .. βόλοι.
Βόλοι πράσινοι, βόλοι γαλάζιοι, βόλοι διάφανοι. Βόλοι που φέρνουν τη χαρά, τη λαχτάρα αλλά και τη δικαίωση, την κάθαρση.
Το τέλος έρχεται καταλυτικό, ξεπλένοντας σαν εξαγνιστική βροχή κάθε τι που ρυπαίνει και μολύνει τα μάτια μας και τη ψυχή μας. Έρχεται καταιγιστικό και παρασέρνει και αποκαθιστά όσα ο νόμος δεν μπόρεσε να κάνει.
Ένα μέρος του όμως αφήνεται στη φαντασία, του κάθε αναγνώστη . Να το πλάσει όπως εκείνος το βλέπει, να το συνεχίσει όπως εκείνος το επιθυμεί και να αλλαχτεί - γιατί όχι - την επόμενη φορά που θα κρατήσει στα χέρια του αυτό το βιβλίο.
Γιατί... ένα είναι σίγουρο! Το βιβλίο αυτό θα ξαναδιαβαστεί!
Afroditi Vakali πολλά και καλά τα ταξίδια του! Το αξίζει.
υ.γ. Δεν θα μπορούσα να μην παινέψω την επιλογή της φωτογραφίας του Dragan Todorovic που ανήκει στην κ.Χρυσούλα Μπουκουβάλα, από ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΨΥΧΟΓΙΟΣ - PSICHOGIOS PUBLICATIONS!

της FANI KOU
ΧΘΕΣ ΒΡΑΔΥ ΤΕΛΕΙΩΣΑ ΤΗΣ ΒΑΚΑΛΗ ΤΟ 219 ΜΕΡΕΣ ΒΡΟΧΗΣ ΒΡΕΧΕΙ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΣΤΗΝ ΕΠΑΡΧΙΑΚΗ ΠΟΛΗ ΑΣΤΑΜΑΤΗΤΑ ΜΕΣΑ ΣΑΥΤΗ ΤΗ Ν ΥΓΡΑΣΙΑ ΚΑΙ ΣΚΟΤΕΙΝΙΑ ΑΡΧΙΖΟΥΝ ΟΙ ΦΟΝΟΙ ΦΟΝΟΙ ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟΙ ΓΙΑΤΙ ΧΑΝΟΝΤΑΙ ΜΙΚΡΑ ΠΑΙΔΙΑ ΠΟΙΟΣ ΑΣΥΝ ΕΙΔΗΤΟΣ ΔΟΛΟΦΟΝΟΣ ΕΧΕΙ ΤΗ ΔΥΝΑΜΗ ΝΑ ΑΦΑΙΡΕΙ ΖΩΕΣ ΜΙΚΡΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ Η ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ ΑΝΑΣΤΑΤΩΝΕΤΑΙ Η ΑΣΤΥΝΟΜΙΑ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΣΕ ΑΔΙΕΞΟΔΟ ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΟΥΜΕ ΤΙΣ ΖΩΕΣ ΤΩΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΩΝ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ΠΟΥ ΧΑΘΗΚΑΝ ΤΙ ΣΥΝΔΕΕΙ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΕ ΤΟ ΔΟΛΟΦΟΝΟ? ΕΙΝΑΙ ΕΚΔΙΚΗΣΗ ? Η ΜΗΠΩΣ ΟΧΙ Ο ΘΕΟΣ ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΑΔΙΚΙΑ ? ΚΑΘΕ ΣΕΛΙΔΑ ΓΙΝΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΝΑΓΝΩΣΤΗ ΕΙΚΟΝΑ ΝΙΩΘΕΙΣ ΟΤΙ ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΕΙΣ ΤΟΥΣ ΦΟΝΟΥΣ ΑΠΟ ΚΟΝΤΑ ΝΙΩΘΕΙΣ ΤΟΝ ΠΟΝΟ ΤΩΝ ΔΙΚΩΝ ΤΟΥΣ ΣΟΥ ΕΡΧΕΤΑΙ ΝΑ ΦΩΝΑΞΕΙΣ ΝΑ ΓΙΝΕΙΣ ΤΙΜΩΡΟΣ ΣΥΜΜΕΤΕΧΕΙΣ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΙΚΑ ΚΑΙ ΣΥΜΠΑΣΧΕΙΣ ΚΑΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ Η ΔΙΚΑΙΩΣΗ ΟΣΑ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΣΑΝ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΤΟ ΦΡΟΝΤΙΣΕ Ο ΘΕΟΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΛΗΣΜΟΝΕΙ ΚΑΙ ΦΡΟΝΤΙΖΕΙ ΝΑ ΑΠΟΔΩΘΕΙ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΕΙΜΑΙ ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΜΕΝΗ ΑΠΟ ΤΗ ΓΡΑΦΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΣ ΒΑΚΑΛΗ ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ

Οι αναγνώστριες Άννα Κοντίδου, Kiki Alex Papadatou και Πηνελόπη Σταθούλη γράφουν για το 219 ημέρες βροχής

Τα πρώτα σχόλια από τους αναγνώστες για το «219 ΗΜΕΡΕΣ ΒΡΟΧΗΣ» άρχισαν να φτάνουν και με πολλή χαρά αναδημοσιεύω εδώ την κριτική τριών αγαπημένων αναγνωστριών και τις ευχαριστώ πολύ που μοιράστηκαν μαζί μου τις εντυπώσεις τους.

της Άννας Κοντίδου
Όταν πριν λίγους μήνες διάβασα το πρώτο μυθιστόρημα της Αφροδίτης Βακάλη, το «Και γύρω τους η θάλασσα», αισθάνθηκα ότι θα γινόταν μία από τις αγαπημένες μου συγγραφείς. Με το «219 ημέρες βροχής», αυτή η αίσθηση έγινε βεβαιότητα! Κι αυτό, γιατί πρόκειται σαφέστατα για μια εξαιρετικά ταλαντούχα συγγραφέα, με πολύ δυνατή πένα. Λατρεύω αυτή την κοφτή, λιτή γραφή της, με τις μικρές, όμως γεμάτες συναίσθημα, προτάσεις που δίνουν μια ένταση και μια γρηγοράδα στον τρόπο που κυλάει η πλοκή των ιστοριών της. Οι λέξεις ρέουν στο χαρτί σαν το υγρό στοιχείο με το οποίο ασχολήθηκε και στα δύο αυτά βιβλία της και με παρασέρνουν τόσο που δεν θέλω να σταματήσω να διαβάζω ακόμα κι όταν πια τα μάτια μου έχουν αρχίσει να κλείνουν, αργά το βράδυ. Με εντυπωσιάζει ο τρόπος που διεισδύει στις ψυχές και τις σκέψεις των ηρώων της -ακόμα κι αυτών που δεν έχουν πρωταγωνιστικό ρόλο στην πλοκή- τόσο που πλέον στην σκέψη μου παύουν να είναι πρόσωπα-προϊόντα μυθοπλασίας και αποκτούν υπόσταση, γίνονται οι άνθρωποι της διπλανής πόρτας, όπως και ο τρόπος που δημιουργεί σκηνές τόσο παραστατικές και συγκλονιστικές που δεν μπορούν ν’ αφήσουν κανέναν αναγνώστη ασυγκίνητο!
Σ’ αυτό της το βιβλίο, η Αφροδίτη Βακάλη, συνθέτει με χειρουργική ακρίβεια, βήμα-βήμα, ένα πολύ δυνατό αστυνομικό μυθιστόρημα που έχει όλα τα απαραίτητα συστατικά για να κρατήσει αμείωτο το ενδιαφέρον του αναγνώστη από την αρχή μέχρι το τέλος του. Ύποπτοι «παρελαύνουν» μπροστά από τα μάτια μας κι εκεί που είμαστε σίγουροι για τον ένοχο καταρρίπτονται μέσα σε μια στιγμή όλα όσα μέχρι πριν λίγο πιστεύαμε. Πανέξυπνο το εύρημα της συγγραφέα με το οποίο ουσιαστικά ο ίδιος ο δολοφόνος αποκαλύπτει την ενοχή του και που φυσικά δεν θα σας το αποκαλύψω! Παράλληλα με την εξέλιξη του αστυνομικού μέρους της πλοκής, η συγγραφέας περπατάει και σε άλλα μονοπάτια με την ίδια επιτυχία. Αναλύει κοινωνικά θέματα όπως αυτά των οικογενειακών, φιλικών και αισθηματικών σχέσεων, τη διαχείριση του θανάτου των μικρών, αθώων παιδιών-θυμάτων ενός ψυχοπαθούς δολοφόνου από τα προσφιλή τους πρόσωπα, την αγάπη, το μίσος, την εκδίκηση. Ώσπου σταδιακά, φτάνει σε ένα λυτρωτικό τέλος, όπου όλα βρίσκουν τη σωστή τους θέση και καθένας από τους εμπλεκόμενους σ’ αυτή την τραγική ιστορία παίρνει αυτό που του αξίζει.
Κλείνοντας, πέρα από την ευχή μου να είναι καλοτάξιδες και να έχουν κάθε επιτυχία οι «219 ημέρες βροχής», κάτι που έτσι κι αλλιώς θεωρώ δεδομένο, θα ήθελα να εκφράσω και την ελπίδα ότι ο τρυφερός κι ευαίσθητος αστυνόμος Σκιαδάς, ο αγαπημένος μου ήρωας σ’ αυτό το βιβλίο, θα… καταδιώξει κάποια στιγμή και πάλι τις σκέψεις της Αφροδίτης Βακάλη κι ότι θα τον δούμε σύντομα και σε κάποιο άλλο μυθιστόρημά της, όπως μας υποσχέθηκε στην παρουσίαση του βιβλίου της!

Προσθήκη λεζάντας

της Kiki Αlex Papadatou

ΟΙ ΕΝΤΥΠΩΣΕΙΣ ΜΟΥ, ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΝΑΓΝΩΣΗ ΤΟΥ ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑΤΟΣ
"219 ΗΜΕΡΕΣ ΒΡΟΧΗΣ" της ΑΦΡΟΔΙΤΗΣ ΒΑΚΑΛΗ (ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΨΥΧΟΓΙΟΣ).
Ως λάτρης της αστυνομικής λογοτεχνίας, έχω διαβάσει εκατοντάδες αστυνομικά μυθιστορήματα και έχω σχηματίσει «αναγνωστική» άποψη για το συγκεκριμένο είδος. Αντίθετα από όσους χαρακτηρίζουν την αστυνομική γραφή «παραλογοτεχνία», πιστεύω ότι ένα σοφά μελετημένο και αριστοτεχνικά γραμμένο αστυνομικό μυθιστόρημα, μπορεί να αποδειχθεί αξιόλογο λογοτέχνημα. Επίσης πιστεύω ότι δεν είναι εύκολο να γράψει κάποιος αστυνομική λογοτεχνία.
Ένα καλό αστυνομικό έργο, πρέπει κατά τη γνώμη μου, να συνδυάζει εντυπωσιακή και αγωνιώδη υπόθεση, αληθοφανείς και ρεαλιστικά αποδομένους χαρακτήρες, σωστή δομή και εξαιρετικό ύφος και γραφή.
Όλα αυτά τα προσόντα θεωρώ ότι τα διαθέτει το μυθιστόρημα «219 ημέρες βροχής» της κ. Αφροδίτης Βακάλη (εκδόσεις Ψυχογιός).
Το έργο έχει εξαιρετικά ενδιαφέρουσα υπόθεση και χάρη στη συγγραφική δεξιοτεχνία, η πλοκή αναπτύσσεται και κλιμακώνεται άριστα.
Έτσι ο αναγνώστης, έχει τη δυνατότητα:
Α. Να γνωρίζει αργά αλλά σταθερά τους ρεαλιστικά και με γνώση της ανθρώπινης ψυχολογίας και ιδιοσυγκρασίας πλασμένους χαρακτήρες.
Β. Να δέχεται με συνεχή ροή και να επεξεργάζεται στο μυαλό του τα δεδομένα, τις παραμέτρους και τα πιθανά κίνητρα
Γ. Να βρίσκεται συνεχώς υπό την επήρεια συναισθημάτων με επίκεντρο την αγωνία για την αποκάλυψη του δράστη.
Εκτός των ανωτέρω, σημαντικό επιπλέον προσόν του μυθιστορήματος είναι η «στακάτη», κοφτή γλώσσα, η απαλλαγμένη από περιττά κοσμητικά επίθετα και ιδιότυπα στολίδια. Γλώσσα και ύφος γραφής απόλυτα ταιριαστό με την εικόνα του νουάρ θρίλερ.
Επισήμανση πρέπει, κατά τη γνώμη μου, να δοθεί επίσης στο όμορφο, «σοφό» τέλος του έργου. Ένα τέλος που αποδίδει δικαιοσύνη και λυτρώνει τους ήρωες, χωρίς να κολακεύει ή να «χαϊδεύει» κάποιους εξ αυτών.
Εξαιρετικό επίσης το νουάρ λογοτεχνικό εύρημα της συνεχούς βροχής, background, μέχρι τη στιγμή της αποκάλυψης/τιμωρίας.
Τελειώνοντας την ανάγνωση του βιβλίου, θα μπορούσε νομίζω κάλλιστα ο αναγνώστης να του αποδώσει, εκτός από το χαρακτηρισμό του αστυνομικού και τον χαρακτηρισμό του κοινωνικού μυθιστορήματος. Γιατί μέσα από ένα μωσαϊκό πολύπλοκων ανθρώπινων χαρακτήρων, περιγράφονται προβλήματα και καταστάσεις του κοινωνικού ιστού, που μας απασχολούν.
Όσον αφορά την εικαστική παρουσίαση του έργου, θεωρώ ότι το εξώφυλλο του βιβλίου είναι ταιριαστό με το περιεχόμενο και καλοφτιαγμένο.
Νομίζω ότι το «219 ημέρες βροχής» είναι ένα μυθιστόρημα που θα μπορούσε να μεταφραστεί και να σταθεί επάξια δίπλα στα αντίστοιχα της Σκανδιναβικής (και όχι μόνο) παραγωγής των τελευταίων ετών.
Ελπίζω η συγγραφέας , να μας δώσει κι άλλα δείγματα της γραφής της στο συγκεκριμένο είδος.

της Πηνελόπης Σταθούλη

Γραφή μεστή, πλούσια, γρήγορη, καταιγιστική, σαν μπόρα. Υπόθεση σφιχτοδεμένη, ενδιαφέρουσα, σαν βροντή μετά από απανωτές ασραπές. Χαρακτήρες φωτισμένοι μέσα και έξω, άπλετα, σαν μπουγαδιασμένα, απλωμένα ρούχα. Ανάπτυξη όλης της γκάμας των σκοτεινών πλευρών του νου και της ψυχής, (θα ζήλευε ακόμα, λες, και ο Φρόιντ), που κολλάς μέσα τους, σαν σε λασπουριά. Πολύ ενδιαφέρουσα η κάθαρση! Σα να τα ξέπλυνε όλα η νοικοκυρά, κυρά βροχή. Κάτι έπρεπε, εκτός από λεφτά, να πληρώσει εκείνος ο Ανάργυρος, αλλά στην περίπτωση της διψασμένης, άτυχης Φωφώς... Ταίριαξαν οι δυο τους, σαν κεραυνός, μ' αλεξικέραυνο (ή πιο σεμνά, σαν αδιάβροχο μ' ομπρέλα. Ήθελα ο Σκιαδάς να εξετάσει τον Άγγελο ως ύποπτο και όχι ως πληροφοριοδότη ή μάρτυρα των πράξεων των άλλων. Αλλά, ήρθε καταιγιστική η θεία δίκη και τα έβαλε όλα στη θέση τους. Απλά δεν ήταν δίκαιο για τον Σκιαδά, έναν τόσο έμπειρο αστυνομικό. Πέρασα υπέροχα μία εβδομάδα βροχής κι ας ήτανε λιακάδα. Περιμένω το επόμενο. Μου αρέσει πολύ η πένα σας. ΚΑΙ ΣΑΣ ΤΑΙΡΙΑΖΕΙ Η ΒΡΟΧΗ
ΠΟΥ ΑΠΕΧΘΑΝΕΣΤΕ

Η κριτική της Τέσυ Μπάιλα για το 219 ημέρες βροχής στο culturenow.gr

Θα ξεκινήσω με μια φράση του Αλμπέρ Καμύ που μου ήρθε στο νου όταν τελείωσα την ανάγνωση αυτού του μυθιστορήματος: «Δεν υπάρχει τίποτε πιο θλιβερό και τόσο ερημικό όσο μια πόλη χωρίς πιθανό αίνιγμα».
Η Αφροδίτη Βακάλη λοιπόν σκηνοθετεί ένα αίνιγμα στη δική της πόλη, ένα αίνιγμα το οποίο γίνεται η αφορμή για ένα αστυνομικό αναγνωστικό ταξίδι και παράλληλα για μια ανθρωπολογική προσέγγιση της ελληνικής κοινωνίας σε έναν απροσδιόριστο χωροχρόνο, μια και η ιστορία που πραγματεύεται το βιβλίο θα μπορούσε να έχει συντελεστεί οποτεδήποτε και σε οποιοδήποτε επαρχιακό σημείο της χώρας.
Και όπως στο πρώτο της βιβλίο βασική πρωταγωνίστρια ήταν η θάλασσα που καθόριζε νοοτροπίες και συμπεριφορές στη νησιωτική επαρχία έτσι και σ’ αυτό το βιβλίο κεντρικός χαρακτήρας δεν είναι ούτε η πόλη ούτε ο χρόνος, ούτε το αίνιγμα ούτε ακόμα και αυτοί οι ολοζώντανοι χαρακτήρες που πλάθει η Αφροδίτη. Είναι κυρίως η βροχή, μια και για μήνες η βροχή «ακράτητη» όπως λέει η συγγραφέας έχει ξεχυθεί παντού και λασπώνει τους δρόμους, τα σοκάκια, τα σπίτια, κυρίως όμως, τις ψυχές των ανθρώπων. Εισχωρώντας παντού οξειδώνει τις συμπεριφορές και πυροδοτεί συναισθηματικές εκρήξεις εντελώς απρόβλεπτες.
Φαίνεται ότι η συγγραφέας αρέσκεται να χρησιμοποιεί το συμβολισμό των στοιχείων αυτών ως αφετηρία και κινητήριο δύναμη των ηθών και των αντιδράσεων των ηρώων της. Όσοι έχουν διαβάσει το πρώτο της βιβλίο καταλαβαίνουν τι ακριβώς θέλω να πω.
Βρέχει λοιπόν συνεχώς και η λάσπη και η υγρασία σταδιακά ποτίζουν τις συνειδήσεις των κατοίκων που προσπαθούν να συνεχίσουν τη ζωή τους μέσα σε ένα άγνωστο πια γι’ αυτούς τοπίο. Και ξαφνικά ένα τραγικό γεγονός ταράζει τη μικρή κοινωνία που σαν υπνωτισμένη έχει ήδη αρχίσει να προσαρμόζεται στις νέες συνθήκες. Ένας φόνος, ο πρώτος μιας σειράς άλλων που θα ακολουθήσουν, και μάλιστα ένας φόνος μικρού παιδιού, γίνεται η αφορμή να ταραχθούν τα λιμνάζοντα νερά της πόλης.
Γράφει η Αφροδίτη: «Και στο τέλος συνήθισαν. Το αποδέχτηκαν σιωπηλά. Με βαριά καρδιά, μα τ’ αποδέχτηκαν. Και συνέχισαν τη ζωή τους. την καθημερινή τους ρουτίνα, βρεγμένοι και μουσκεμένοι ίσαμε το κόκκαλο. Δυσανασχετώντας και ρίχνοντας χολωμένα βλέμματα στον ουρανό. Στον μαύρο, βαρύ ουρανό, που, εχθρικός, αδυσώπητος και με το τεράστιο στόμα του ορθάνοιχτο, πάνω τους ξέρναγε το νερό που κράταγε στα σωθικά του».
Οι έρευνες για τον εντοπισμό του δράστη θα ξεκινήσουν. Ο αστυνόμος Σκιαδάς, ένας εξαιρετικός χαρακτήρας που προσωπικά θα ήθελα να τον συναντήσουμε ξανά σε κάποιο άλλο βιβλίο της Αφροδίτης, θα κληθεί να εξιχνιάσει το έγκλημα και να φτάσει στο δράστη προτού εκείνος φτάσει στο επόμενο θύμα του. Δεν θα τα καταφέρει. Ο δεύτερος φόνος θα γίνει μετά από λίγες μέρες και θα ακολουθήσει κι άλλος. Ο αναγνώστης στο πλάι του αστυνόμου θα βιώσει, βήμα-βήμα, όλη την ταραχώδη πορεία της αστυνομικής έρευνας, αλλά και της προσωπικής του αγωνίας, μια πορεία που διαχέει το σασπένς μέσα στις σελίδες αυτού του βιβλίου με αμείωτο είναι ενδιαφέρον.
Στο βιβλίο υπάρχουν αρκετοί χαρακτήρες. Και οι επινοημένοι ήρωες είναι το βασικό δομικό υλικό κάθε μυθιστορηματικού έργου μια και εκείνοι είναι αυτοί που καθορίζουν την πλοκή και τη δράση της ιστορίας. Η Αφροδίτη το γνωρίζει πολύ καλά αυτό. Στήνει λοιπόν το αφηγηματικό της ιστό και στέκεται κοντά τους να τους παρακολουθεί, κυριολεκτικά ολοζώντανους, σπαρταριστούς να αγωνιούν, να συζητούν, να βλαστημούν, να στήνουν τις δικές τους παγίδες στο πεπρωμένο, να παθαίνουν και να απελπίζονται, να πεθαίνουν ή να λυτρώνονται.
Και είναι πραγματικά εξαιρετικός ο τρόπος με τον οποίο η συγγραφέας περιγράφει τους ήρωές της. Διαβάζοντας το βιβλίο ο αναγνώστης ακούει τη φωνή τους, βλέπει τις εκφράσεις τους, το χρώμα που έχουν οι κλωστές στο κέντημά τους και μυρίζει την υγρασία στα ρούχα τους, όταν γυρίζουν βουτηγμένοι στη βροχή, βιώνει την απελπισία τους, βλέπει τις ματιές τους, αφουγκράζεται την οδύνη τους. Μοιάζει να βρίσκεται καθισμένος στο ίδιο δωμάτιο δίπλα τους και να παρατηρεί κάθε τους κίνηση. Κι όλα αυτά χάρη στην ικανότητα της Αφροδίτης να αποδίδει με κινηματογραφικό ρεαλισμό τις σκηνές του έργου της κάτι που επίσης είχε φανεί από το πρώτο βιβλίο της το «Και γύρω τους η θάλασσα», και που σ’ αυτό το δεύτερο έργο της γίνεται πια ένα από τα πιο έντονα χαρακτηριστικά της γραφής της.
Γύρω από τους ήρωες θα πλεχθούν, σαν γαϊτανάκι, γεγονότα, οικογενειακά μυστικά, εξεγερμένες αποφάσεις, διαταραγμένες συνειδήσεις, οδυνηρές αλήθειες και παρακινδυνευμένα ψέματα. Και ενώ οι φόνοι θα συνεχίζονται ολόκληρη η κοινωνία θα αντιληφθεί πως ο μικρόκοσμός της κλονίζεται σταθερά, δεν καταλαβαίνει ακόμα όμως πως κινδυνεύει να παρασυρθεί μαζί του όταν εκείνος γκρεμιστεί.
Ένα ακόμα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό αυτού του βιβλίου είναι η μουσικότητα του. Η Αφροδίτη σε κάποιο σημείο γράφει: «η μουσική είναι μουσική. Απ’ όπου κι αν πηγάζει, την ίδια μαγεία ασκεί στις ψυχές». Στο βιβλίο της η μουσική πηγάζει από το προσωπικό της ύφος γραφής. Ο ήχος της βροχής συνοδεύει ολόκληρη την αναγνωστική διαδικασία, σαν μουσικό πρελούδιο. Κι αυτό επιτυγχάνεται χάρη στις κοφτές και εκφραστικές προτάσεις που χρησιμοποιεί η Αφροδίτη. Όταν μάλιστα η ιστορία κορυφώνεται οι προτάσεις αυτές ορμούν βροχηδόν σχεδόν στις σελίδες, ποτίζοντας κυριολεκτικά την ψυχή του αναγνώστη με την ίδια ευκολία που 219 ημέρες βροχής μουσκεύουν τη μυθιστορηματική της πόλη και συμβάλλουν στην δημιουργία της αινιγματικής ατμόσφαιρας του βιβλίου.
Η Αφροδίτη όμως δεν σταματά εκεί. Συναρμολογεί λέξεις και δημιουργεί παρηχήσεις συμφώνων, τέτοιες που μεγεθύνουν την αίσθηση της βροχής. Άλλωστε έχει ένα δικό της αφηγηματικό ύφος που στηρίζεται σε εκφραστικά παιχνιδίσματα, όπως αυτό που κάνει όταν προτάσσει το αντικείμενο μιας φράσης και δίνει έναν αρμονικό τρόπο εκφοράς της γλώσσας και έναν εσωτερικό ρυθμό στο κείμενό της. 

Σημαντικός είναι και ο τρόπος που περιγράφει η Αφροδίτη Βακάλη τις σκηνές των φόνων. Η βία, που, ως προϋποθετική αρχή, υπάρχει σε τέτοιου είδους πράξεις χάνεται μέσα σε μια απατηλή γλύκα που βγαίνει από την αφηγηματική δεινότητα της συγγραφέως και σβήνει απαλά, όπως μια αληθινή μαχαιριά στο κορμί κάποιου, που εκείνος που τη δέχεται αρχικά δεν τη νιώθει, το αίμα όμως ρέει ανεπίστρεπτα.
Από τα καλύτερα σημεία το βιβλίου είναι οι σελίδες, στις οποίες ακούγεται ο εσωτερικός μονόλογος της διαταραγμένης εκείνης προσωπικότητας που διαπράττει τα εγκλήματα. Μέσα σ’ αυτόν στοιχειοθετείται όλη η συναισθηματική διακύμανση της προσωπικότητας αυτής. Διάσπαρτες οι σελίδες αυτές μέσα στο βιβλίο που είναι χωρισμένο σε τρία μέρη, μοιάζουν με χορικά στάσιμα στην τραγωδία που εξελίσσεται με λόγο «ηδυσμένο», λόγο που έχει πράγματι αρμονία, ρυθμό και μελωδία, και δίνουν το απαραίτητο αναγνωστικό οξυγόνο. Ταυτόχρονα προοικονομούν τις εξελίξεις που με καταιγιστικό ρυθμό θα οδηγήσουν την ιστορία στην κάθαρση, προκαλώντας συναισθήματα ελέου και φόβου στον αναγνώστη.
Μέσα από τα λόγια του αποκαλύπτονται πλήρως ο χαρακτήρας και τα κίνητρα των φόνων, η σχέση του ίδιου με τα υπόλοιπα πρόσωπα και γίνονται αντιληπτά όλα εκείνα τα στοιχεία που καθορίζουν την πορεία του πριν η ανατροπή της αλήθειας τη σηματοδοτήσει για πάντα.
Το βιβλίο αυτό είναι ιδιαίτερο για έναν ακόμη λόγο. Η συγγραφέας έχει πετύχει να δώσει ένα αμιγώς αστυνομικό έργο και ταυτόχρονα ένα αξιόλογο κοινωνικό και ψυχογραφικό μυθιστόρημα. Με τρυφερές αναφορές στις ανθρώπινες σχέσεις από τον έρωτα και τη μητρότητα, ως την αδελφική αγάπη, το συζυγικό πάθος ή αλληλοσπαραγμό, το μίσος και την αγωνία της προσωπικής ολοκλήρωσης, πετυχαίνει μια παράλληλη ιχνογράφηση της κοινωνικής αδράνειας που επικρατεί και των οικογενειακών δεσμών και σχέσεων. Έτσι η αστυνομική διάσταση της ιστορίας, που οι λάτρεις του είδους θα αγαπήσουν πολύ, γίνεται ο μοχλός που κινητοποιεί τα συναισθήματα και αλλάζει τη θέαση των πραγμάτων, τόσο στους ήρωες του βιβλίου όσο και στους αναγνώστες του.
Γραμμένο με αμεσότητα, ζωντάνια, πρωτοτυπία, κάνοντας χρήση συμβόλων και συμβολισμών, η Αφροδίτη Βακάλη μέσα στις σελίδες του "219 ημέρες βροχής"  περνά και τις δικές της αγωνίες. Μηνύματα και προσωπικές της ιδέες διανθίζονται μέσα στο βιβλίο, όπως όταν γράφει: «Το κακό χτυπά αδιακρίτως, χωρίς λογική. Καμιά φορά ξανά και ξανά, στο ίδιο σημείο. Κι αποτελειώνει έτσι αυτούς που ήδη έχει τσακίσει», ή σε κάποιο άλλο σημείο: «Ολόκληρο με ρούφηξε η βροχή κι ύστερα μ’ έπλασε πάλι. Έγινε μήτρα που με γέννησε ξανά. Ξαποσταίνω στην υγρή θαλπωρή της κι ισορροπώ, ακροβατώντας πάνω στους ψιθύρους της. Στο ατέλειωτο εκείνο μουρμουρητό του νερού. Κι είναι οι ψιχάλες της αχνός, ξεθωριασμένος ήχος που παλεύει ν’ ακουστεί λίγο πριν σβήσει. Ο επιθανάτιος ρόγχος, οι τελευταίες ανάσες μιας ανάγκης που ίσως κάποτε σβήσει. Μιας ζωής που αλλάζει τη ρότα της, μιας ολόκληρης εποχής που ψυχορραγεί, γεννώντας μιαν άλλη, καινούργια και καλύτερη εποχή».
Από τη «Μεταμόρφωση» του Κάφκα, μέχρι «το Λάθος» του Σαμαράκη και «το Άρωμα» του Πάτρικ Ζίσκιντ, ο δρόμος που διανύει η Αφροδίτη Βακάλη είναι μακρύς και εντελώς προσωπικός, το κείμενό της όμως συνομιλεί διακριτικά με τους δημιουργούς αυτούς, κάνοντας διακειμενικές ασυνείδητες αναφορές που εκφράζουν τη λογοτεχνική της σχέση με κλασικά πλέον έργα της παγκόσμιας λογοτεχνίας.

Ο Πάνος Τουρλής γράφει για το "219 ημέρες βροχής" στο captainbook.gr και στο tovivlionet.gr

Η κριτική του καλού φίλου και κριτικού λογοτεχνίας Πάνου Τουρλή που τον ευχαριστώ πολύ:

219 μέρες βροχής, 219 μέρες ασταμάτητης νεροποντής. Ένα παράδοξο για τα ελληνικά καιρικά φαινόμενα γεγονός αποτελεί το φόντο για την πιο πρωτότυπη αστυνομική ιστορία που έχω διαβάσει ποτέ. Μια μικρή επαρχιακή πόλη της βόρειας Ελλάδας βρέχεται ασταμάτητα από καταρράκτες νερού που της χαρίζει το Καλό (ή το Κακό) απλόχερα. Οι κάτοικοι δεν προλαβαίνουν να προσαρμοστούν, να συνηθίσουν, να εντάξουν μέσα τους αυτό το γεγονός, όταν αρχίζουν φόνοι μικρών παιδιών. Άγγελοι που δεν πρόλαβαν να τραγουδήσουν τον ύμνο της ζωής, βρίσκονται δολοφονημένοι απάνθρωπα, με σβησμένα μάτια, με παγωμένα χείλια, με ασάλευτες καρδούλες. Κλωστές που κόπηκαν, λες, άτσαλα και βιαστικά από κακότεχνο ράφτη. Ποιος σκοτώνει; Γιατί; Με ποιο δικαίωμα; Πόσο άσχημα επέδρασε στον ψυχισμό του δολοφόνου η αφειδώλευτη υδρόπτωση;
Ένα από τα δυνατότερα, ανατρεπτικότερα αστυνομικά και ταυτόχρονα ένα από τα διεισδυτικότερα και ρεαλιστικότερα κοινωνικά μυθιστορήματα που έχουν κυκλοφορήσει ως τώρα. Οι κατά συρροήν φόνοι είναι η ευκαιρία και η αφορμή για τη συγγραφέα να δημιουργήσει χαρακτήρες ολοζώντανους και αληθινούς, να παρουσιάσει τις σχέσεις μεταξύ των κατοίκων μιας πόλης αλλά και μεταξύ των ίδιων των μελών μιας οικογένειας. Οι ενδοοικογενειακές διαφορές, τα όνειρα και οι προσδοκίες μιας ζωής που διαψεύδονται, ο αταβισμός και η απληστία, η προδοσία και η ενοχή, είναι στοιχεία που συγκρατούν ένα χορό κλειστό, ομόκεντρο, από τον οποίο κανείς από τους συμμετέχοντες δεν μπορεί να ξεφύγει. Και η ποιητική, αριστοτεχνική γραφή της αγαπημένης λογοτέχνιδος, να ντύνει όσο γίνεται πιο τρυφερά την ωμότητα και τη βία. Όσοι διάβασαν το Και γύρω τους η θάλασσα και αγάπησαν το στυλ και το ύφος της κυρίας Βακάλη, θα ανατριχιάσουν με το πόσο πολύ δένει αυτός ο τρόπος γραφής με μια αστυνομική ιστορία. Η αγωνία και η ποίηση αναπαριστούν το πιο παράδοξο και ταιριαστό ζευγάρι που τροχοπεδεί με τα παγοπέδιλα της βίας στην εύθραστη παγωμένη λίμνη της ανάγνωσης.
Δεν υπάρχει καταιγιστική δράση και πιστολίδι, ούτε το κλασικό τρίπτυχο «ποιος σκοτώνει-πώς τον πιάνουμε-τι του κάνουμε», ούτε βαρετές και ατελείωτες καταθέσεις μαρτύρων ή υπερβολικά πολλά πρόσωπα και περίπλοκες καταστάσεις. Κι όμως αυτή ακριβώς είναι η γοητεία και η πρωτοτυπία του. Σαν προκομμένη αράχνη, η συγγραφέας στήνει έναν ιστό σφιχτοπλεγμένο, αριστοτεχνικό και αόρατο για το αθώο μάτι. Κάθε κλωστή δεμένη με την άλλη, κάθε πλέξη τυλιγμένη γύρω από τους πρωταγωνιστές του βιβλίου. Και ο ιστός απλώνεται, όλο και απλώνεται και σφίγγει και τυλίγει και παρασέρνει σε μια κλειστοφοβική ατμόσφαιρα, όπου το φως στο βάθος είναι ελάχιστο και οι ανάσες αντηχούν στους γύρω τοίχους.
Η Σταυρούλα και ο Παντελής Μπίσκας, ο Χαρίλαος και η Φωφώ Παπαδήμα, ο Ανάργυρος Σταφιδόγλου, ο Θεμιστοκλής Θρασυβουλίδης και η Καλλιρρόη Καραντώνη, ο Νικήτας Συμεωνίδης, ο Άγγελος είναι άνθρωποι με μίση, πάθη, κρυμμένα μυστικά και ενοχές για τα λάθη του παρελθόντος ή και του παρόντος. Τοποθετούνται σταδιακά στην πλοκή του μυθιστορήματος, δε βιάζονται να επικοινωνήσουν με τον αναγνώστη, αγωνίζονται να συνηθίσουν την ακατάπαυστη βροχή, πιέζονται να αγνοήσουν τον σκοτεινό τους εαυτό και να συνεχίσουν την επιφανειακά ατάραχη ζωή τους. Ακόμη και οι δευτεραγωνιστές συστήνονται, απλώνουν τη ζωή τους μπροστά σου, σε καλούν να τους γνωρίσεις, να ρίξεις μια κλεφτή ματιά και μετά να συνεχίσεις να ψάχνεις τον δολοφόνο. Μια σύζυγος βυθισμένη στη σιωπή της ψυχής μετά τον άδικο χαμό του παιδιού της, ένας πάμπλουτος τοκογλύφος που δε διστάζει να ζητήσει ανήθικα ανταλλάγματα, μια γυναίκα που κεντά παντού το μονόγραμμά της, μια νοσοκόμα που θρηνεί τον χαμό του αδελφού της ώσπου να της χτυπήσει την πόρτα ο έρωτας, ένας γιος μεγαλέμπορου που παρατά περιουσία και μαγαζί για να σπουδάσει μουσική, κάτοικοι μιας πόλης που ξυπνά κάθε μέρα μούσκεμα από τη βροχή, ιδρωμένη από την αγωνία για το επόμενο θύμα.
Οι μονόλογοι του δολοφόνου είναι συγκλονιστικοί και ο τρόπος σκέψης του ανατριχιαστικός! «Γι' αυτό και στράφηκα προς τα παιδιά. Ψυχές καινούργιες, φρέσκες. Tabulae rasae! Αλαβάστρινες, γυαλιστερές επιφάνειες. Χωρίς τις χαρακιές της γνώσης, δίχως τις γρατζουνιές της εμπειρίας. Άψογες ψυχές, παρθένες...» (σελ. 401). Και σκοτώνει. Δε διστάζει να αφαιρέσει αθώες ζωές για να σκιτσάρει το δικό του σχέδιο, να ζωγραφίσει τον δικό του αιμάτινο πίνακα. Το αίμα ανακατεύεται με το νερό, ρέουν αντάμα προς τις σχάρες των υπονόμων και τις διψασμένες ρίζες των δέντρων. Λεύτερη, ανακουφισμένη φεύγει η ψυχή των μικρών πλασμάτων κι ο αναγνώστης θυμώνει όλο και περισσότερο με τον Αστυνόμο Σκιαδά που έχει αναλάβει τη διαλεύκανση.
Ο Σκιαδάς, ένας από τους πιο ανθρώπινους, ρεαλιστικά δοσμένους αστυνομικούς που έχω συναντήσει, οξυδερκής, ταπεινός, μοναχικός, πιστός στο καθήκον, καλείται να εξιχνιάσει αυτήν τη δύσκολη υπόθεση. Ένας άνθρωπος ερωτικά μόνος, χώνεται στα άδυτα του λαβύρινθου, κυνηγάει τον ένοχο και συναντάει τον έρωτα στα μάτια μιας γυναίκας που αλλάζει τη νοοτροπία του, τον αναστατώνει, τον φέρνει αντιμέτωπο με τρυφερές αναμνήσεις γεγονότων που έχει ξεχάσει πια. Κι αγωνίζεται να εκτελέσει τα καθήκοντά του αλλά και να ξεκινήσει μια σχέση που θα του χαρίσει την τρυφερότητα, τη φροντίδα, το νοιάξιμο, τον έρωτα που έχουν κρυφτεί από τα μάτια του.
Όλες οι λέξεις έχουν θέση στο βιβλίο, όλα τα περιστατικά έχουν λόγο ύπαρξης. Η ματιά της συγγραφέως είναι κοφτερή σα νυστέρι, φωτογραφίζει διαπροσωπικές σχέσεις παραστατικότατα και επιλέγει να περιγράψει ενδιαφέρουσες φυσιογνωμίες. Ο αναγνώστης, όταν ξεκινήσει αυτό το ταξίδι, είμαι σίγουρος ότι δε θα το αφήσει από τα χέρια του. Το φινάλε του βιβλίου θα το θυμάμαι για πολύ καιρό. Ανατρέπει τα πάντα και δίνει μια μαχαιριά στην καρδιά τόσο δυνατή που χάνει πολλούς χτύπους. Με αυτό το βιβλίο η συγγραφέας κάνει ένα μεγάλο άλμα προς τη βελτίωση και προχωρά ακόμη πιο κοντά στη συγγραφική ολοκλήρωση. Το Και γύρω τους η θάλασσα το αγάπησα, όμως το 219 ημέρες βροχής το λάτρεψα.
Πάνος Τουρλής

ΠΗΓΕΣ:

 http://www.captainbook.gr/article/9895

http://tovivlio.net/219-%CE%B7%CE%BC%CE%AD%CF%81%CE%B5%CF%82-%CE%B2%CF%81%CE%BF%CF%87%CE%AE%CF%82-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B1%CF%86%CF%81%CE%BF%CE%B4%CE%AF%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B2%CE%B1%CE%BA%CE%AC%CE%BB%CE%B7/

To "219 ημέρες βροχής" στο Arts and the city από την Μαρία Μπακάρα

Τρεις μόλις μέρες μετά την κυκλοφορία του βιβλίου από τις Εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ και μία μέρα πριν την επίσημη παρουσίαση του στον Ιανό η κριτική ματιά της Μαρίας Μπακάρα στο Arts and the city με τιμά ιδιαίτερα και με γεμίζει χαρά!

Της Μαρίας Μπακάρα

Το καινούριο βιβλίο της Αφροδίτης Βακάλη «219 ημέρες βροχής» μας μεταφέρει στην κλειστή κοινωνία μιας επαρχιακής πόλης, όπου φρικτές δολοφονίες μικρών παιδιών σκορπούν τον τρόμο. Ο αστυνόμος Σκιαδάς καλείται να εξιχνιάσει τα αποτρόπαια εγκλήματα, αλλά κυρίως να προλάβει τον επόμενο φόνο.
Είναι από εκείνες τις φορές που δε ξέρω τι ακριβώς πρέπει να πω για ένα βιβλίο. Όταν ολοκλήρωσα την ανάγνωσή του άρχισα να αναφωνώ «αριστούργημα». Γιατί αυτό είναι το «219 ημέρες βροχής», ένα αριστούργημα.
Σίγουρα με γοήτευσε το αστυνομικό του υπόβαθρο, ωστόσο κάτι τέτοιο είναι λίγο για να χαρακτηρίσεις ένα τέτοιο βιβλίο. Με γλώσσα γεμάτη λυρισμό και ποίηση η συγγραφέας τοποθετεί, φαινομενικά, στο επίκεντρο τη μοναχική φιγούρα του αστυνόμου Σκιαδά, ο οποίος καλείται να λυτρώσει όσους μένουν πίσω. Σε αυτό το σημείο θεωρώ πως βρίσκεται η επιτυχία του συγκεκριμένου λογοτεχνικού έργου. Περιγράφει χαρακτήρες καθημερινούς, γεμάτους πόνο και ζωγραφισμένους με γκρίζα χρώματα. Ο καθένας μας μπορεί να βρει κομμάτια του εαυτού του και να ταυτιστεί. Οι ήρωες είναι ψυχογραφικά άψογοι ώστε δεν υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία για τις αποφάσεις και τις κινήσεις τους.
Η ιστορία ξετυλίγεται λίγο-λίγο και ο αναγνώστης προσπαθεί να φτάσει στη λύση του μυστηρίου. Όλοι έχουν τους λόγους τους για να διαπράξουν τα εγκλήματα και ταυτόχρονα να ανακαλύψουν τον ένοχο. Ταυτόχρονα, όλοι έχουν τα πάθη, τον πόνο και τα μυστικά τους. Προσπαθούν να βρουν την ευτυχία τους με όποιον τρόπο θεωρούν σωστό.
Ποιος ή ποιοι σκοτώνουν όμως με τόσο μελετημένο και ψυχρό τρόπο αθώα παιδιά;
Με γρήγορη δράση και σφιχτοδεμένη πλοκή η συγγραφέας διαχειρίζεται ένα λεπτό, ευαίσθητο ζήτημα με τρόπο ειλικρινή, απογυμνωμένο από την όποια σοβαροφάνεια. Ταυτόχρονα αναδεικνύει τα συστήματα με τα οποία νοηματοδοτούνται οι ταυτότητες, όπως αυτή του παιδιού, αλλά και το πώς μορφοποιούνται οι κοινωνικές αναπαραστάσεις.
Η πένα της κυρίας Βακάλη είναι άμεση, ξεχωριστή και ταυτόχρονα καταστροφική. Καταστροφική γιατί όσο βυθιζόμαστε μέσα σε αυτήν, όσο τη νιώθουμε να μας ρουφάει, χάνουμε τον εαυτό μας και γινόμαστε ένα με τους υπέροχους ήρωες της.
Όπως προείπα, είναι από εκείνες τις φορές που δε ξέρω ακριβώς τι πρέπει να πω για ένα βιβλίο. Το μόνο που ξέρω είναι αυτό που ένιωσα όταν έφτασα στην τελευταία σελίδα. Αυτό το υπέροχο συναίσθημα -όταν ξέρεις πως έχεις διαβάσει κάτι εξαιρετικό- και σε ακολουθεί για ώρες. Κλείνεις τα μάτια και προσπαθείς να απαντήσεις τα γιατί. Και τελικά καταλαβαίνεις πως το «219 ημέρες βροχής» είναι τόσο μοναδικό όσο η ίδια η ζωή, γιατί περιγράφει την ίδια τη ζωή ακριβώς όπως είναι. Γκρίζα, σοκαριστική, λυτρωτική.

Πηγή:http://www.artsandthecity.gr/article/Book-Review:-219-imeres-brochis--Afroditi-Bakali/16413/

"219 ημέρες βροχής" στη Mykonosdaily.gr

Νέο βιβλίο απο την Αφροδίτη Βακάλη

Μετά την επιτυχία που σημείωσε το πρώτο βιβλίο "Και γύρω τους η θάλασσα" σύντομα αναμένεται και το δεύτερο βιβλίο με φθινοπωρινό τίτλο "219 ημέρες βροχής".

Η Αφροδίτη Βακάλη καλεί τους αναγνώστες της να ταξιδέψουν μαζί της σε μια μικρή επαρχιακή πόλη της Βορείου Ελλάδος και να εξιχνιάσουν εγγλήματα.

Το θέμα του βιβλίου είναι ατυνομικοκοινωνικό και θα κυκλοφορήσει στις 7 Οκτωβρίου απο τις εκδόσεις Ψυχογιός.

 

Η πρώτη παρουσίαση θα γίνει στην Αθήνα στις 11 Οκτωβρίου, στις 14:00 στο βιβλιοπωλείο Ιανός στη Σταδίου.

 

Λίγα λόγια γι'αυτό:

 

"Βρέχει στη μικρή επαρχιακή πόλη. Μήνες ολόκληρους βρέχει διαρκώς νύχτα και μέρα. Κανένας δε θυμόταν ξανά κάτι τέτοιο και όλοι απορούσαν. Πρώτα ήρθε το νερό, ακράτητο ξεχύθηκε παντού, στους δρόμους, στα σοκάκια, μέσα στα σπίτια πάλευε να μπει. Ήρθε η υγρασία. Στον αέρα κάθισε, στους τοίχους, στα κόκαλα των ανθρώπων. Ήρθε κι η λάσπη, που κολλημένη πάνω στα παπούτσια τη σέρνανε μαζί τους. Η γκρίνια, η φαγωμάρα, τους κατάτρωγε. Φτάσαν στα όριά τους ώσπου συνήθισαν. Σιωπηλά το αποδέχτηκαν και συνεχίσαν τη ζωή τους χολωμένοι. 

 

Τέλος, ήρθε και το μεγάλο κακό. Η συμφορά, που αδιακρίτως χτύπησε τα σπιτικά τους. Ήρθαν οι φόνοι. Ο θάνατος.

 

Σάββατο μεσημέρι βρήκαν το πρώτο πτώμα, τη δωδεκάχρονη Κατίνα Τσαπακίδη. Ο αστυνόμος Σκιάδας ανήσυχος κι εξοργισμένος ψάχνει να βρει το «ποιος και το γιατί». Κι αυτά που βρίσκει τον τρομάζουν. Ο Τύπος, η κοινωνία, οι ανώτεροί του, μα πάνω απ’ όλα, η συνείδησή του τον καταδιώκουν. Πολλά τα πρόσωπα, πολλά τα θύματα κι ο χρόνος τον πιέζει. 

 

Χάος γύρω του, βροχή και αίμα. Καράβι ακυβέρνητο ο κόσμος κι ένας Θεός απών. Ή μήπως όχι……;"

ΠΗΓΗ: http://www.mykonosdaily.gr/new/1486_neo-biblio-apo-thn-afroditi-vakali-219-hmeres-vroxhs

 

Παρουσίαση του '219 ημέρες βροχής" στον Ιανό

Λίγες μόλις μέρες μετά την κυκλοφορία του βιβλίου η πρώτη επίσημη παρουσίαση του στον Ιανό.
Το βιβλιοπωλείο Ιανός και οι Εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ σας προσκαλούν σε μια γιορτή για το νέο βιβλίο της Αφροδίτης Βακάλη το Σάββατο 11/10/14 στις 14.00.
Για το βιβλίο θα μιλήσουν η Τέσυ Μπάιλα, συγγραφέας, ο Λεωνίδας Μπανάκος, φιλόλογος και ο ηθοποιός Αυγουστίνος Ρεμούνδος θα διαβάσει αποσπάσματα.
Σας περιμένουμε όλους για να καλωσορίσουμε το νέο βιβλίο.