της Άννας Κοντίδου
Όταν πριν λίγους μήνες διάβασα το πρώτο μυθιστόρημα της Αφροδίτης Βακάλη, το «Και γύρω τους η θάλασσα», αισθάνθηκα ότι θα γινόταν μία από τις αγαπημένες μου συγγραφείς. Με το «219 ημέρες βροχής», αυτή η αίσθηση έγινε βεβαιότητα! Κι αυτό, γιατί πρόκειται σαφέστατα για μια εξαιρετικά ταλαντούχα συγγραφέα, με πολύ δυνατή πένα. Λατρεύω αυτή την κοφτή, λιτή γραφή της, με τις μικρές, όμως γεμάτες συναίσθημα, προτάσεις που δίνουν μια ένταση και μια γρηγοράδα στον τρόπο που κυλάει η πλοκή των ιστοριών της. Οι λέξεις ρέουν στο χαρτί σαν το υγρό στοιχείο με το οποίο ασχολήθηκε και στα δύο αυτά βιβλία της και με παρασέρνουν τόσο που δεν θέλω να σταματήσω να διαβάζω ακόμα κι όταν πια τα μάτια μου έχουν αρχίσει να κλείνουν, αργά το βράδυ. Με εντυπωσιάζει ο τρόπος που διεισδύει στις ψυχές και τις σκέψεις των ηρώων της -ακόμα κι αυτών που δεν έχουν πρωταγωνιστικό ρόλο στην πλοκή- τόσο που πλέον στην σκέψη μου παύουν να είναι πρόσωπα-προϊόντα μυθοπλασίας και αποκτούν υπόσταση, γίνονται οι άνθρωποι της διπλανής πόρτας, όπως και ο τρόπος που δημιουργεί σκηνές τόσο παραστατικές και συγκλονιστικές που δεν μπορούν ν’ αφήσουν κανέναν αναγνώστη ασυγκίνητο!
Σ’ αυτό της το βιβλίο, η Αφροδίτη Βακάλη, συνθέτει με χειρουργική ακρίβεια, βήμα-βήμα, ένα πολύ δυνατό αστυνομικό μυθιστόρημα που έχει όλα τα απαραίτητα συστατικά για να κρατήσει αμείωτο το ενδιαφέρον του αναγνώστη από την αρχή μέχρι το τέλος του. Ύποπτοι «παρελαύνουν» μπροστά από τα μάτια μας κι εκεί που είμαστε σίγουροι για τον ένοχο καταρρίπτονται μέσα σε μια στιγμή όλα όσα μέχρι πριν λίγο πιστεύαμε. Πανέξυπνο το εύρημα της συγγραφέα με το οποίο ουσιαστικά ο ίδιος ο δολοφόνος αποκαλύπτει την ενοχή του και που φυσικά δεν θα σας το αποκαλύψω! Παράλληλα με την εξέλιξη του αστυνομικού μέρους της πλοκής, η συγγραφέας περπατάει και σε άλλα μονοπάτια με την ίδια επιτυχία. Αναλύει κοινωνικά θέματα όπως αυτά των οικογενειακών, φιλικών και αισθηματικών σχέσεων, τη διαχείριση του θανάτου των μικρών, αθώων παιδιών-θυμάτων ενός ψυχοπαθούς δολοφόνου από τα προσφιλή τους πρόσωπα, την αγάπη, το μίσος, την εκδίκηση. Ώσπου σταδιακά, φτάνει σε ένα λυτρωτικό τέλος, όπου όλα βρίσκουν τη σωστή τους θέση και καθένας από τους εμπλεκόμενους σ’ αυτή την τραγική ιστορία παίρνει αυτό που του αξίζει.
Κλείνοντας, πέρα από την ευχή μου να είναι καλοτάξιδες και να έχουν κάθε επιτυχία οι «219 ημέρες βροχής», κάτι που έτσι κι αλλιώς θεωρώ δεδομένο, θα ήθελα να εκφράσω και την ελπίδα ότι ο τρυφερός κι ευαίσθητος αστυνόμος Σκιαδάς, ο αγαπημένος μου ήρωας σ’ αυτό το βιβλίο, θα… καταδιώξει κάποια στιγμή και πάλι τις σκέψεις της Αφροδίτης Βακάλη κι ότι θα τον δούμε σύντομα και σε κάποιο άλλο μυθιστόρημά της, όπως μας υποσχέθηκε στην παρουσίαση του βιβλίου της!
"219 ΗΜΕΡΕΣ ΒΡΟΧΗΣ" της ΑΦΡΟΔΙΤΗΣ ΒΑΚΑΛΗ (ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΨΥΧΟΓΙΟΣ).
Ως λάτρης της αστυνομικής λογοτεχνίας, έχω διαβάσει εκατοντάδες αστυνομικά μυθιστορήματα και έχω σχηματίσει «αναγνωστική» άποψη για το συγκεκριμένο είδος. Αντίθετα από όσους χαρακτηρίζουν την αστυνομική γραφή «παραλογοτεχνία», πιστεύω ότι ένα σοφά μελετημένο και αριστοτεχνικά γραμμένο αστυνομικό μυθιστόρημα, μπορεί να αποδειχθεί αξιόλογο λογοτέχνημα. Επίσης πιστεύω ότι δεν είναι εύκολο να γράψει κάποιος αστυνομική λογοτεχνία.
Ένα καλό αστυνομικό έργο, πρέπει κατά τη γνώμη μου, να συνδυάζει εντυπωσιακή και αγωνιώδη υπόθεση, αληθοφανείς και ρεαλιστικά αποδομένους χαρακτήρες, σωστή δομή και εξαιρετικό ύφος και γραφή.
Όλα αυτά τα προσόντα θεωρώ ότι τα διαθέτει το μυθιστόρημα «219 ημέρες βροχής» της κ. Αφροδίτης Βακάλη (εκδόσεις Ψυχογιός).
Το έργο έχει εξαιρετικά ενδιαφέρουσα υπόθεση και χάρη στη συγγραφική δεξιοτεχνία, η πλοκή αναπτύσσεται και κλιμακώνεται άριστα.
Έτσι ο αναγνώστης, έχει τη δυνατότητα:
Α. Να γνωρίζει αργά αλλά σταθερά τους ρεαλιστικά και με γνώση της ανθρώπινης ψυχολογίας και ιδιοσυγκρασίας πλασμένους χαρακτήρες.
Β. Να δέχεται με συνεχή ροή και να επεξεργάζεται στο μυαλό του τα δεδομένα, τις παραμέτρους και τα πιθανά κίνητρα
Γ. Να βρίσκεται συνεχώς υπό την επήρεια συναισθημάτων με επίκεντρο την αγωνία για την αποκάλυψη του δράστη.
Εκτός των ανωτέρω, σημαντικό επιπλέον προσόν του μυθιστορήματος είναι η «στακάτη», κοφτή γλώσσα, η απαλλαγμένη από περιττά κοσμητικά επίθετα και ιδιότυπα στολίδια. Γλώσσα και ύφος γραφής απόλυτα ταιριαστό με την εικόνα του νουάρ θρίλερ.
Επισήμανση πρέπει, κατά τη γνώμη μου, να δοθεί επίσης στο όμορφο, «σοφό» τέλος του έργου. Ένα τέλος που αποδίδει δικαιοσύνη και λυτρώνει τους ήρωες, χωρίς να κολακεύει ή να «χαϊδεύει» κάποιους εξ αυτών.
Εξαιρετικό επίσης το νουάρ λογοτεχνικό εύρημα της συνεχούς βροχής, background, μέχρι τη στιγμή της αποκάλυψης/τιμωρίας.
Τελειώνοντας την ανάγνωση του βιβλίου, θα μπορούσε νομίζω κάλλιστα ο αναγνώστης να του αποδώσει, εκτός από το χαρακτηρισμό του αστυνομικού και τον χαρακτηρισμό του κοινωνικού μυθιστορήματος. Γιατί μέσα από ένα μωσαϊκό πολύπλοκων ανθρώπινων χαρακτήρων, περιγράφονται προβλήματα και καταστάσεις του κοινωνικού ιστού, που μας απασχολούν.
Όσον αφορά την εικαστική παρουσίαση του έργου, θεωρώ ότι το εξώφυλλο του βιβλίου είναι ταιριαστό με το περιεχόμενο και καλοφτιαγμένο.
Νομίζω ότι το «219 ημέρες βροχής» είναι ένα μυθιστόρημα που θα μπορούσε να μεταφραστεί και να σταθεί επάξια δίπλα στα αντίστοιχα της Σκανδιναβικής (και όχι μόνο) παραγωγής των τελευταίων ετών.
Ελπίζω η συγγραφέας , να μας δώσει κι άλλα δείγματα της γραφής της στο συγκεκριμένο είδος.
ΠΟΥ ΑΠΕΧΘΑΝΕΣΤΕ
Όταν πριν λίγους μήνες διάβασα το πρώτο μυθιστόρημα της Αφροδίτης Βακάλη, το «Και γύρω τους η θάλασσα», αισθάνθηκα ότι θα γινόταν μία από τις αγαπημένες μου συγγραφείς. Με το «219 ημέρες βροχής», αυτή η αίσθηση έγινε βεβαιότητα! Κι αυτό, γιατί πρόκειται σαφέστατα για μια εξαιρετικά ταλαντούχα συγγραφέα, με πολύ δυνατή πένα. Λατρεύω αυτή την κοφτή, λιτή γραφή της, με τις μικρές, όμως γεμάτες συναίσθημα, προτάσεις που δίνουν μια ένταση και μια γρηγοράδα στον τρόπο που κυλάει η πλοκή των ιστοριών της. Οι λέξεις ρέουν στο χαρτί σαν το υγρό στοιχείο με το οποίο ασχολήθηκε και στα δύο αυτά βιβλία της και με παρασέρνουν τόσο που δεν θέλω να σταματήσω να διαβάζω ακόμα κι όταν πια τα μάτια μου έχουν αρχίσει να κλείνουν, αργά το βράδυ. Με εντυπωσιάζει ο τρόπος που διεισδύει στις ψυχές και τις σκέψεις των ηρώων της -ακόμα κι αυτών που δεν έχουν πρωταγωνιστικό ρόλο στην πλοκή- τόσο που πλέον στην σκέψη μου παύουν να είναι πρόσωπα-προϊόντα μυθοπλασίας και αποκτούν υπόσταση, γίνονται οι άνθρωποι της διπλανής πόρτας, όπως και ο τρόπος που δημιουργεί σκηνές τόσο παραστατικές και συγκλονιστικές που δεν μπορούν ν’ αφήσουν κανέναν αναγνώστη ασυγκίνητο!
Σ’ αυτό της το βιβλίο, η Αφροδίτη Βακάλη, συνθέτει με χειρουργική ακρίβεια, βήμα-βήμα, ένα πολύ δυνατό αστυνομικό μυθιστόρημα που έχει όλα τα απαραίτητα συστατικά για να κρατήσει αμείωτο το ενδιαφέρον του αναγνώστη από την αρχή μέχρι το τέλος του. Ύποπτοι «παρελαύνουν» μπροστά από τα μάτια μας κι εκεί που είμαστε σίγουροι για τον ένοχο καταρρίπτονται μέσα σε μια στιγμή όλα όσα μέχρι πριν λίγο πιστεύαμε. Πανέξυπνο το εύρημα της συγγραφέα με το οποίο ουσιαστικά ο ίδιος ο δολοφόνος αποκαλύπτει την ενοχή του και που φυσικά δεν θα σας το αποκαλύψω! Παράλληλα με την εξέλιξη του αστυνομικού μέρους της πλοκής, η συγγραφέας περπατάει και σε άλλα μονοπάτια με την ίδια επιτυχία. Αναλύει κοινωνικά θέματα όπως αυτά των οικογενειακών, φιλικών και αισθηματικών σχέσεων, τη διαχείριση του θανάτου των μικρών, αθώων παιδιών-θυμάτων ενός ψυχοπαθούς δολοφόνου από τα προσφιλή τους πρόσωπα, την αγάπη, το μίσος, την εκδίκηση. Ώσπου σταδιακά, φτάνει σε ένα λυτρωτικό τέλος, όπου όλα βρίσκουν τη σωστή τους θέση και καθένας από τους εμπλεκόμενους σ’ αυτή την τραγική ιστορία παίρνει αυτό που του αξίζει.
Κλείνοντας, πέρα από την ευχή μου να είναι καλοτάξιδες και να έχουν κάθε επιτυχία οι «219 ημέρες βροχής», κάτι που έτσι κι αλλιώς θεωρώ δεδομένο, θα ήθελα να εκφράσω και την ελπίδα ότι ο τρυφερός κι ευαίσθητος αστυνόμος Σκιαδάς, ο αγαπημένος μου ήρωας σ’ αυτό το βιβλίο, θα… καταδιώξει κάποια στιγμή και πάλι τις σκέψεις της Αφροδίτης Βακάλη κι ότι θα τον δούμε σύντομα και σε κάποιο άλλο μυθιστόρημά της, όπως μας υποσχέθηκε στην παρουσίαση του βιβλίου της!
 |
| Προσθήκη λεζάντας |
της Kiki Αlex Papadatou
ΟΙ ΕΝΤΥΠΩΣΕΙΣ ΜΟΥ, ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΝΑΓΝΩΣΗ ΤΟΥ ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑΤΟΣ"219 ΗΜΕΡΕΣ ΒΡΟΧΗΣ" της ΑΦΡΟΔΙΤΗΣ ΒΑΚΑΛΗ (ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΨΥΧΟΓΙΟΣ).
Ως λάτρης της αστυνομικής λογοτεχνίας, έχω διαβάσει εκατοντάδες αστυνομικά μυθιστορήματα και έχω σχηματίσει «αναγνωστική» άποψη για το συγκεκριμένο είδος. Αντίθετα από όσους χαρακτηρίζουν την αστυνομική γραφή «παραλογοτεχνία», πιστεύω ότι ένα σοφά μελετημένο και αριστοτεχνικά γραμμένο αστυνομικό μυθιστόρημα, μπορεί να αποδειχθεί αξιόλογο λογοτέχνημα. Επίσης πιστεύω ότι δεν είναι εύκολο να γράψει κάποιος αστυνομική λογοτεχνία.
Ένα καλό αστυνομικό έργο, πρέπει κατά τη γνώμη μου, να συνδυάζει εντυπωσιακή και αγωνιώδη υπόθεση, αληθοφανείς και ρεαλιστικά αποδομένους χαρακτήρες, σωστή δομή και εξαιρετικό ύφος και γραφή.
Όλα αυτά τα προσόντα θεωρώ ότι τα διαθέτει το μυθιστόρημα «219 ημέρες βροχής» της κ. Αφροδίτης Βακάλη (εκδόσεις Ψυχογιός).
Το έργο έχει εξαιρετικά ενδιαφέρουσα υπόθεση και χάρη στη συγγραφική δεξιοτεχνία, η πλοκή αναπτύσσεται και κλιμακώνεται άριστα.
Έτσι ο αναγνώστης, έχει τη δυνατότητα:
Α. Να γνωρίζει αργά αλλά σταθερά τους ρεαλιστικά και με γνώση της ανθρώπινης ψυχολογίας και ιδιοσυγκρασίας πλασμένους χαρακτήρες.
Β. Να δέχεται με συνεχή ροή και να επεξεργάζεται στο μυαλό του τα δεδομένα, τις παραμέτρους και τα πιθανά κίνητρα
Γ. Να βρίσκεται συνεχώς υπό την επήρεια συναισθημάτων με επίκεντρο την αγωνία για την αποκάλυψη του δράστη.
Εκτός των ανωτέρω, σημαντικό επιπλέον προσόν του μυθιστορήματος είναι η «στακάτη», κοφτή γλώσσα, η απαλλαγμένη από περιττά κοσμητικά επίθετα και ιδιότυπα στολίδια. Γλώσσα και ύφος γραφής απόλυτα ταιριαστό με την εικόνα του νουάρ θρίλερ.
Επισήμανση πρέπει, κατά τη γνώμη μου, να δοθεί επίσης στο όμορφο, «σοφό» τέλος του έργου. Ένα τέλος που αποδίδει δικαιοσύνη και λυτρώνει τους ήρωες, χωρίς να κολακεύει ή να «χαϊδεύει» κάποιους εξ αυτών.
Εξαιρετικό επίσης το νουάρ λογοτεχνικό εύρημα της συνεχούς βροχής, background, μέχρι τη στιγμή της αποκάλυψης/τιμωρίας.
Τελειώνοντας την ανάγνωση του βιβλίου, θα μπορούσε νομίζω κάλλιστα ο αναγνώστης να του αποδώσει, εκτός από το χαρακτηρισμό του αστυνομικού και τον χαρακτηρισμό του κοινωνικού μυθιστορήματος. Γιατί μέσα από ένα μωσαϊκό πολύπλοκων ανθρώπινων χαρακτήρων, περιγράφονται προβλήματα και καταστάσεις του κοινωνικού ιστού, που μας απασχολούν.
Όσον αφορά την εικαστική παρουσίαση του έργου, θεωρώ ότι το εξώφυλλο του βιβλίου είναι ταιριαστό με το περιεχόμενο και καλοφτιαγμένο.
Νομίζω ότι το «219 ημέρες βροχής» είναι ένα μυθιστόρημα που θα μπορούσε να μεταφραστεί και να σταθεί επάξια δίπλα στα αντίστοιχα της Σκανδιναβικής (και όχι μόνο) παραγωγής των τελευταίων ετών.
Ελπίζω η συγγραφέας , να μας δώσει κι άλλα δείγματα της γραφής της στο συγκεκριμένο είδος.
της Πηνελόπης Σταθούλη
Γραφή μεστή, πλούσια, γρήγορη, καταιγιστική, σαν μπόρα. Υπόθεση σφιχτοδεμένη, ενδιαφέρουσα, σαν βροντή μετά από απανωτές ασραπές. Χαρακτήρες φωτισμένοι μέσα και έξω, άπλετα, σαν μπουγαδιασμένα, απλωμένα ρούχα. Ανάπτυξη όλης της γκάμας των σκοτεινών πλευρών του νου και της ψυχής, (θα ζήλευε ακόμα, λες, και ο Φρόιντ), που κολλάς μέσα τους, σαν σε λασπουριά. Πολύ ενδιαφέρουσα η κάθαρση! Σα να τα ξέπλυνε όλα η νοικοκυρά, κυρά βροχή. Κάτι έπρεπε, εκτός από λεφτά, να πληρώσει εκείνος ο Ανάργυρος, αλλά στην περίπτωση της διψασμένης, άτυχης Φωφώς... Ταίριαξαν οι δυο τους, σαν κεραυνός, μ' αλεξικέραυνο (ή πιο σεμνά, σαν αδιάβροχο μ' ομπρέλα. Ήθελα ο Σκιαδάς να εξετάσει τον Άγγελο ως ύποπτο και όχι ως πληροφοριοδότη ή μάρτυρα των πράξεων των άλλων. Αλλά, ήρθε καταιγιστική η θεία δίκη και τα έβαλε όλα στη θέση τους. Απλά δεν ήταν δίκαιο για τον Σκιαδά, έναν τόσο έμπειρο αστυνομικό. Πέρασα υπέροχα μία εβδομάδα βροχής κι ας ήτανε λιακάδα. Περιμένω το επόμενο. Μου αρέσει πολύ η πένα σας. ΚΑΙ ΣΑΣ ΤΑΙΡΙΑΖΕΙ Η ΒΡΟΧΗ ΠΟΥ ΑΠΕΧΘΑΝΕΣΤΕ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου