«Μεγάλος χαμένος η λογοτεχνία» Η Αφροδίτη Βακάλη στο cretalive.gr σε μια συνέντευξη με τη Μαρία Ζαβιανέλη

Ευχαριστώ πολύ το Cretalive.gr και τη Μαρία Ζαβιανέλη που μου έδωσαν την ευκαιρία να μιλήσω για το βιβλίο μου "219 ημέρες βροχής"

Συνέντευξη στη Μαρία Ζαβιανέλη
"Στις δύσκολες οικονομικά εποχές που ζούμε, ο αναγνώστης αναγκάζεται να κινηθεί πολύ επιλεκτικά διότι δεν έχει τη δυνατότητα να ‘πειραματιστεί’ και προτιμά τους γνωστούς κι αγαπημένους του συγγραφείς. Πολλές φορές δε, και οι ίδιοι οι συγγραφείς, ειδικά αν τα βιβλία είναι ο βασικός οικονομικός τους πόρος, πιέζονται να γράψουν, επαναλαμβάνονται, και δεν καταφέρνουν να σταθούν πάντα στο επίπεδο που απαιτεί το κοινό τους. Δυστυχώς, αυτό είναι μια πραγματικότητα και ο πιο μεγάλος χαμένος είναι η λογοτεχνία" τονίζει στο cretalive η συγγραφέας Αφροδίτη Βακάλη του πολύ επιτυχημένου ‘219 ημέρες βροχής’.

Η Αφροδίτη Βακάλη γεννήθηκε στην Αθήνα το 1965 και είναι εκπαιδευτικός. Σπούδασε Αγγλική Φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και αρχικά εργάστηκε διδάσκοντας αγγλικά σε φροντιστήρια. Το 1997 διορίστηκε στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση, όπου υπηρετεί μέχρι σήμερα, ζώντας μόνιμα στη Μύκονο.

Από τις Εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ κυκλοφορεί, επίσης, το μυθιστόρημά της ΚΑΙ ΓΥΡΩ ΤΟΥΣ Η ΘΑΛΑΣΣΑ.

Η συνέντευξη έχει ως εξής:

-Θα ήθελα δυο λόγια για το βιβλίο σας που είναι αστυνομικό και πόσο εύκολο ήταν για σας να ''μπείτε ''στο μυαλό ενός διεστραμμένου δολοφόνου;
Το βιβλίο αυτό είναι ένα κοινωνικό-αστυνομικό μυθιστόρημα. Η ιστορία με τους φόνους που συμβαίνουν στην μικρή αυτή πόλη, μου έδωσε μια εξαιρετική αφορμή για να ασχοληθώ με τους χαρακτήρες του έργου, την επίδραση που έχουν τόσο οι φόνοι όσο και η βροχή στη ζωή τους, να περιγράψω τις ακραίες καταστάσεις με τις οποίες έρχονται αντιμέτωποι καθώς και τις επιλογές που αναγκάζονται να κάνουν. Και μέσα απ’ όλα αυτά να περιγράψω τη μικρή κοινωνία και στις ρευστές ισορροπίες της. Μια κοινωνία κλειστή που ζει μέσα στο ψέμα και στις αυταπάτες της και που όλα καταρρέουν όταν οι ήρωες έρχονται αντιμέτωποι με τις αλήθειες τους.
Ο δολοφόνος ήταν για μένα ο πιο δύσκολος ίσως χαρακτήρας για να περιγράψω. Συνάμα όμως και ο πιο προκλητικός, καθώς έπρεπε να βγω τελείως από τον εαυτό μου και να μιλήσω σε πρώτο πρόσωπο από την πλευρά ενός διαταραγμένου ατόμου.

- Πιστεύετε ότι αν γινότανε να το δούμε στη τηλεόραση θα είχε καλή τηλεθέαση ;
Το ‘219 ημέρες βροχής’ είναι ένα μυθιστόρημα με πολλά πρόσωπα, γρήγορη εξέλιξη στην πλοκή του, ανατροπές και έντονες εικόνες, σχεδόν κινηματογραφικές. Θεωρώ, λοιπόν, ότι διαθέτει τα στοιχεία εκείνα που απαιτούνται για να τραβήξει το ενδιαφέρον του θεατή σε περίπτωση που γινόταν σήριαλ στην τηλεόραση ή ταινία. Φυσικά, δεν είμαι και η πλέον αρμόδια για να το κρίνω αυτό, κι ελπίζω οι ειδικοί να συμφωνούν με την άποψή μου. Μπορώ όμως να πω με βεβαιότητα ότι θα μου έδινε μεγάλη χαρά να δω τους ήρωες του βιβλίου μου ‘ζωντανούς’ είτε στη μικρή είτε στη μεγάλη στην οθόνη.

- Εσείς πως επιλέγετε ένα βιβλίο; Τι σας επηρεάζει ο τίτλος, η διαφήμιση, το θέμα;
Με επηρεάζει κυρίως το θέμα αλλά και ο συγγραφέας. Η διαφήμιση με αφήνει αδιάφορη και ο τίτλος πολλές φορές με παρακινεί να σηκώσω ένα βιβλίο από το ράφι και να διαβάσω το οπισθόφυλλο του. Αν κι αυτό το βρω δελεαστικό, θα προβώ στην αγορά του συγκεκριμένου βιβλίου. Πιστεύω όμως ότι κάπως έτσι λειτουργούν οι περισσότεροι αναγνώστες.

-Τι μπορεί να φέρει την αποτυχία σ’ ένα βιβλίο; Μήπως η προχειρότητα ;
Εξαρτάται. Αν μιλάμε για εμπορική αποτυχία, και υποθέτω σε αυτήν αναφέρεστε, τότε εκτός από την προχειρότητα η οποία σαφώς μειώνει την ποιότητα ενός βιβλίου, πιστεύω ότι παίζουν ρόλο και άλλοι παράγοντες, όπως η ‘εμπορικότητα’ του θέματος το οποίο πραγματεύεται. Υπάρχουν εξαιρετικά βιβλία των οποίων οι πωλήσεις δεν συμβαδίζουν με το λογοτεχνική τους αξία καθώς δεν ‘ενδιαφέρουν’ το ευρύ αναγνωστικό κοινό και κατ’ επέκταση δεν βρίσκουν την ανταπόκριση που τους αξίζει. Παράλληλα, στις δύσκολες οικονομικά εποχές που ζούμε, ο αναγνώστης αναγκάζεται να κινηθεί πολύ επιλεκτικά διότι δεν έχει τη δυνατότητα να ‘πειραματιστεί’ και προτιμά τους γνωστούς κι αγαπημένους του συγγραφείς. Πολλές φορές δε, και οι ίδιοι οι συγγραφείς, ειδικά αν τα βιβλία είναι ο βασικός οικονομικός τους πόρος, πιέζονται να γράψουν, επαναλαμβάνονται, και δεν καταφέρνουν να σταθούν πάντα στο επίπεδο που απαιτεί το κοινό τους. Δυστυχώς, αυτό είναι μια πραγματικότητα και ο πιο μεγάλος χαμένος είναι η λογοτεχνία.

- Αγαπάτε τους συμβολισμούς στην γραφή σας ''θάλασσα'', '' νερό'';
Ναι, μ’ αρέσουν οι συμβολισμοί διότι επιτρέπουν στον αναγνώστη να ακολουθήσει το δικό του μονοπάτι σκέψης και να δώσει μια άλλη πιθανόν ερμηνεία από τη δική μου· κι αυτό μου φαίνεται ενδιαφέρον. Επιπλέον, το νερό το θεωρώ ένα πολύ ξεχωριστό στοιχείο. Απόλυτα απαραίτητο για την επιβίωσή μας, οικείο μα και απατηλό συνάμα. Ρευστό όπως και ο χρόνος, ελίσσεται, εισχωρεί παντού. Έχει την ικανότητα να αναζωογονεί, να εξαγνίζει μα και να διαβρώνει, να σαρώνει, να πνίγει. Αυτές οι ισχυρές και αντιφατικές δυνάμεις του με γοητεύουν κι αποτέλεσαν ένα πρόσφορο έδαφος πάνω στον οποίο έστησα τις ιστορίες των βιβλίων μου.

- Υπάρχει κάποιο λογοτεχνικό βιβλίο που σας έχει συναρπάσει; Ή μήπως είναι πολλά;
Η αλήθεια είναι ότι πολλά βιβλία με έχουν συναρπάσει, υπάρχουν άλλωστε τόσοι σπουδαίοι συγγραφείς, έλληνες και ξένοι, που θα ήταν αδύνατο να μη συμβεί κάτι τέτοιο σε όποιον αγαπά τη λογοτεχνία και διαβάζει με πάθος. Συγχρόνως όμως, μου είναι δύσκολο έως αδύνατο να ξεχωρίσω και να αναφερθώ σε ένα μονάχα!

-Το να γράφετε αποτελεί πλέον μια προσωπική σας ανάγκη κι έναν τρόπο έκφρασης των σκέψεών μου και των συναισθημάτων σας ;
Ασφαλώς! Η συγγραφή ήταν πάντα ένα μεράκι και μια ανάγκη που σιγόβραζε μέσα μου και τώρα πια που τόλμησα να ασχοληθώ συστηματικά, δεν υπάρχει επιστροφή! Είναι απόλυτα λυτρωτικό να μπορώ να χάνομαι μέσα στις ιστορίες που γράφω, να φτιάχνω ήρωες και να τους παρακολουθώ να εξελίσσονται ενώ παράλληλα μου δίνεται η δυνατότητα να εκφράζω τις σκέψεις, τους προβληματισμούς και τα συναισθήματά μου μέσω αυτών.

- Κάθε γραφή είναι αυτοβιογραφική ...Μπόρχες. Συμφωνείτε με αυτό;Φυσικά και θα συμφωνήσω υπό την έννοια ότι μέσα στο έργο κάθε συγγραφέα βρίσκεται πάντα ο ίδιος. Η ψυχή, η σκέψη και τα συναισθήματα του. Δεν νομίζω ότι είναι δυνατόν κάποιος να αποκοπεί από τον εαυτό του για να γράψει μια ιστορία. Όσο κι αν διαφέρει από τους ήρωές του, η φωνή τους δεν παύει να είναι πάντα η φωνή του δημιουργού. Μέσα απ’ αυτούς ξετυλίγονται οι σκέψεις, τα ‘πιστεύω’ και οι προβληματισμοί του, όλα όσα κατά καιρούς τον απασχολούν έντονα. Όλα εκείνα στα οποία θέλει να αναφερθεί. Μπορεί να περιγράφει ‘ξένες’ ζωές, πίσω όμως από κάθε λέξη κρύβεται πάντα και αναπόφευκτα, ο συγγραφέας.

- Γράφει ο Ελύτης για την λογοτεχνία ''Η λογοτεχνία έγινε για να διορθώνει τα λάθη του θεού ή εάν όχι να δείχνει πόσο λανθασμένα συλλάβαμε την δωρεά του...''
Δύσκολα θα μπορούσε κάποιος να διαφωνήσει με τον Ελύτη, ένα τόσο σπουδαίο πνεύμα και σίγουρα όχι εγώ. Οι σκέψεις που μου δημιουργεί η συγκεκριμένη ρήση είναι ότι η λογοτεχνία, ένα από τα πολλά δώρα του θεού προς τον άνθρωπο, δίνει τη δυνατότητα τόσο στον συγγραφέα όσο και στον αναγνώστη να σκεφτεί, να προβληματιστεί και να συνειδητοποιήσει πόσο λάθος εκλαμβάνουμε τα περισσότερα πράγματα στη ζωή, να αναλογιστούμε τις πράξεις και τη στάση μας κι αν είμαστε τυχεροί να βελτιωθούμε όπου και όσο μπορεί ο καθένας από μας.

-Έχετε κάποιους καινούργιους ήρωες έτοιμους για το καινούργιο σας βιβλίο ή ακόμα τριγυρνούν στο μυαλό σας οι ήρωες της «βροχής»;
Για να είμαι ειλικρινής, ακόμη τριγυρνούν στο μυαλό μου οι ήρωες της «βροχής». Μου είναι αρκετά δύσκολο να τους αποχωριστώ διότι έχω ζήσει πολύ καιρό μαζί τους, τους έχω αγαπήσει, συμπονέσει και γνωρίσει σε βάθος.
Παράλληλα όμως, έχουν αρχίσει να με ‘επισκέπτονται’ και καινούργια πρόσωπα, απαιτώντας επιτακτικά να ασχοληθώ μαζί τους! Και τον τελευταίο καιρό νιώθω όλο και πιο έντονα ότι πρέπει σιγά-σιγά να τους αφιερώσω την αμέριστη προσοχή μου.

ΠΗΓΗ: http://www.cretalive.gr/culture/view/megalos-chamenos-h-logotechnia/210277

'219 ημέρες βροχής" με τη ματιά των αναγνωστών

της Αλίκης Γιωτάκου Οικονόμου
Διάβασα το βιβλίο σου και γέμισα από ποικίλα συναισθήματα. Δεν θα γράψω μια κριτική. Αυτό θα το κάνουν πολλοί και πολύ καλά μάλιστα.
Θα πω όμως ότι μέσα από την προσεκτική ανάγνωση που έκανα, έζησα καταστάσεις πολλές. Έντονες, δραματικές, ζεστές, ανθρώπινες και όλες δοσμένες με το χαρακτηριστικό σου ύφος. Ως φιλόλογος μπορώ να πω ότι μου άρεσε ιδιαίτερα το κοφτό των φράσεων. Σου δημιουργούσε την εντύπωση ότι ανασαίνεις, δυναμώνεις.Κοφτές, λιτές, γεμάτες νόημα μικρές φράσεις. Χαρακτηριστική και η τοποθέτηση του ρήματος στο τέλος της πρότασης. Με εντυπωσίασε. Τονιζόταν έτσι όλο το νόημα των νοημάτων,
Εντυπωσιακό το στοιχείο των πολλών προσώπων μέσα στο κείμενο, με τον ιδιαίτερο χαρακτήρα του ο καθένας. Τύποι που περνούσαν μπροστά σου, λες και τους έβλεπες, τους έκανες παρέα, τους συμπαθούσες ή τους αντιπαθούσες. Έδωσες με τελειότητα τις αντιθέσεις των χαρακτήρων, τη συμπεριφορά τους, την καθημερινότητά τους.
Εκπληκτικές οι αντιθέσεις των ζευγαριών. Εκπληκτικά μικρά σημεία που όμως σηματοδοτούν το όλον του κειμένου Ευρηματικός ο τρόπος της τιμωρίας ορισμένων, χωρίς την επέμβαση του Νόμου.
Θεία δίκη!
Ψυχική ικανοποίηση του αναγνώστη.
Θερμές ευχές... Να διαβαστεί από πάρα πολλούς.
Με αγάπη Αλίκη Γιωτάκου. 11-11-2014

της σεναριογράφου-συγγραφέα Κωνσταντίνας Γιαχαλή

Αφροδίτη μου, τελείωσα το βιβλίο χτες και στο μυαλό μου ήρθε η Αλιέντε που είπε πως το δεύτερο βιβλίο σε κάνει συγγραφέα! Αν το πρώτο ήταν μια ωραία σου βαρκάδα στη λογοτεχνία, με το δεύτερο έσκαψες δρόμο, πολύ βαθύ! Ακόμα και το θέμα που στην αρχή με φόβισε το προσέγγισες τόσο μετρημένα, με τόση μαεστρία! Οι χαρακτήρες σου σκιαγραφημένοι ως την τελευταία λεπτομέρεια, αληθινά ψυχογραφήματα! Η πλοκή σου μαεστρία και το φινάλε τόσο ανέλπιστο και τόσο λυτρωτικό! Τίποτα προβλέψιμο, τίποτα στην πεοατημένη! Μπράβο σου και πάλι μπράβο σου! Ανυπομονω για το επόμενο, μη το αργησεις, μας καλόμαθες.

της Βάσως Σωτηρίου
Aφροδιτάκι, μόλις τέλειωσα το βιβλίο σου!
Ναι, ναι, είναι γεγονός. Με συντρόφευε τόσα βράδια. Μακάρι να κρατούσε περισσότερο. Και ναι, μου άρεσε πολύ.
Για μένα, είναι αρκετά δύσκολο να βρίσκω αστυνομικά βιβλία Ελλήνων συγγραφέων που να καταφέρνουν να με πείθουν. Κι εσύ με έπεισες. Δεν ήξερα τον δολοφόνο μέχρι σχεδόν το τέλος του βιβλίου. Η γλώσσα απίστευτα καλή, οι ήρωές σου ένας κι ένας, με αποκορύφωμα την Καλλιρόη. Δεν έχει ξαναφτιαχτεί τέτοιος ήρωας. Σ' αυτό το σημείο, όταν διάβασα τις πρώτες γραμμές για εκείνη, σου έβγαλα το καπέλο!
Με λίγα λόγια, δεν θα αφήσω άνθρωπο για άνθρωπο που να μην του προτείνω να διαβάσει το βιβλίο σου.
Σε φιλώ και περιμένω με αγωνία (έναν χρόνο ίσως;) το επόμενό σου!

της Χρυσούλας Καλκάνη-Σκυλά
Καλησπέρα σας μόλις τελείωσα το 219 ημέρες βροχής. Μπράβο χίλια μπράβο Δεν το περίμενα τέτοιο τέλος ένιωσα δικαίωση μου άρεσε πολύ και το πρώτο βιβλίο μου άρεσε αλλά το 219 ημέρες βροχής με καθήλωσε.

της Εύης Αναστασιάδου
Μόλις τελείωσα το 219 ημέρες βροχής (λίγο πριν τα ξημερώματα θα ήταν) και είμαι ακόμα συνεπαρμένη από το διάβασμα αυτού του καταπληκτικού βιβλίου!!!!!! Πολύ όμορφα δοσμένη η ιστορία της δολοφονίας των παιδιών σε μια επαρχιακή πόλη που δεν σταματά να βρέχει και ουσιαστικά να καθαρίζει όλες τις "βρομιές" των κατοίκων της και όταν αυτές καθαρίσουν ο ήλιος θα ξαναβγεί λαμπρός και φωτεινός!
΄Ομορφη γραφή, μεστή με εξαιρετικά δοσμένους τους χαρακτήρες των ηρώων. ΄Εζησα μαζί τους, έκλαψα, θύμωσα, ταράχτηκα, προβληματίστηκα, συγκινήθηκα......ένα κράμα συναισθημάτων που μου ξύπνησε η κα Βακάλη με την συγγραφή αυτού του βιβλίου! Ευχαριστώ πολύ γι’ αυτό το ταξίδι!!!!!! Αξίζει να το ζήσετε όλοι εσείς που αγαπάτε το καλό βιβλίο. Καλή σας μέρα!!!!!!!

Αφροδίτη Βακάλη: «Πίσω από το ‘κακό’ υπάρχει πάντα μία αιτία». Συνέντευξη στη Βάλια Κανελλοπούλου για το clickatlife.gr

Γράφει η Βάλια Κανελλοπούλου

Το μυθιστόρημα «219 μέρες βροχή» είναι το νέο βιβλίο της Αφροδίτης Βακάλη, που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Ψυχογιός. Η συγγραφέας μίλησε για το βιβλίο της στο clickatlife.gr, για την προσωπική της απέχθεια στη βροχή και για το αστυνομικό σκηνικό που έστησε στο μυθιστόρημά της.

Η βροχή είναι ο πρωταγωνιστής του τελευταίου σας βιβλίου. Τι συμβολίζει για εσάς;

Προσωπικά θεωρώ ότι η βροχή συμβολίζει την ίδια τη ζωή και οριοθετεί το πλαίσιο μέσα στο οποίο κινούμαστε, καθώς επίσης και τον καταιγισμό των γεγονότων που συμβαίνουν και μας επηρεάζουν, ενίοτε μας αποσταθεροποιούν και κάποιες φορές μάλιστα αλλάζουν εντελώς τη πορεία μας.

Είναι το δεύτερο κατά σειρά βιβλίο σας, μετά το «Και γύρω τους η θάλασσα», που πρωταγωνιστικό ρόλο δεν έχουν οι χαρακτήρες αλλά τα στοιχεία της φύσης. Πριν η θάλασσα, τώρα η βροχή, πυροδοτούν τις εξελίξεις. Γιατί επιλέξατε αυτό το μοτίβο;
Εκτός του ότι πίσω από τη θάλασσα και τη βροχή κρύβεται το νερό, ένα στοιχείο πολύ σημαντικό για τον άνθρωπο, ένα στοιχείο με το οποίο η ζωή μας και η ίδια μας η ύπαρξη είναι άρρηκτα συνδεδεμένες, μου πρόσφεραν παράλληλα ένα ιδιαίτερα ενδιαφέρον «πλαίσιο» για να τοποθετήσω τους ήρωές μου και να τους επιτρέψω να κινηθούν.

Καθώς μάλιστα η θάλασσα επιδρά καταλυτικά στη διαμόρφωση του χαρακτήρα όλων όσων μεγάλωσαν κοντά της και η βροχή στην καθημερινή τους ψυχολογία, το συγκεκριμένο μοτίβο μου έδωσε τη δυνατότητα να τους παρουσιάσω, να τους αναλύσω καλύτερα και να δείξω φυσικά πόσο επιρρεπείς είμαστε από τη φύση μας σε εξωγενείς παράγοντες.

Γιατί επιλέξατε ένα αστυνομικό background για το μυθιστόρημά σας;
Η υπόθεση του βιβλίου αυτού δεν ήταν προϊόν επιλογής αλλά έμπνευσης. Η απέχθειά μου για τη βροχή γέννησε αυτή την ιστορία στο μυαλό μου. Αναρωτήθηκα αρχικά τι θα συνέβαινε σε ένα μικρό μέρος στο οποίο θα έβρεχε συνεχώς για μήνες και πώς το γεγονός αυτό θα επηρέαζε τους κατοίκους, την ψυχολογίας τους και κυρίως, κάποιο πιθανά διαταραγμένο άτομο. Με αυτόν τον τρόπο συνέλαβα την ιδέα του δολοφόνου, ο οποίος παρακινούμενος από την βροχή και από άλλους προσωπικούς λόγους, που δεν μπορώ να αποκαλύψω, ξεκινά να σκοτώνει. Μου άρεσε η σύλληψη αυτή κι όπως είμαι λάτρης της αστυνομικής λογοτεχνίας θέλησα να δοκιμαστώ και στο συγκεκριμένο είδος.

Σε κάποιο σημείο στο βιβλίο σας αναφέρετε «Το κακό χτυπά αδιακρίτως, χωρίς λογική. Καμιά φορά ξανά και ξανά, στο ίδιο σημείο». Πιστεύετε ότι αυτό είναι μια αλήθεια;
Για να είμαι ειλικρινής, το πιστεύω. Δεν αναφέρομαι στα γεγονότα που είναι απόρροια των προσωπικών μας επιλογών και λαθών, αλλά στα τυχαία συμβάντα αυτά πάνω στα οποία δεν έχουμε καμία δυνατότητα να επέμβουμε, όπως είναι τα ατυχήματα, οι ασθένειες και οι φυσικές καταστροφές. Σε αυτά, συχνά βλέπουμε ότι δεν υπάρχει καμιά λογική και κυρίως, ότι το άτομο δεν είχε εξαρχής καμία ελπίδα να αποφύγει την τραγωδία.

Παράλληλα όμως πιστεύω ότι υπάρχει κάποια αιτία γι’ αυτό. Ίσως πρέπει να πάρουμε κάποια μαθήματα, να δυναμώσουμε, να ατσαλωθούμε. Δεν μπορώ να σκεφτώ κάποιον άλλο λόγο, δε θεωρώ ότι το σύμπαν παίζει μαζί μας ή ότι ο Θεός μας βασανίζει τάχα και μας «τιμωρεί». Αντιθέτως νομίζω ότι ο λόγος είναι βαθύτερος, σημαντικότερος και αφορά την προσωπική μας αυτογνωσία και εξέλιξη σαν προσωπικότητες και σαν ψυχές. Το σύμπαν και οι δυνάμεις του «καλού», τις οποίες ο καθένας μπορεί να ονομάσει όπως επιθυμεί και το κάνει άλλωστε, έχει τη δική του λογική και ισορροπεί τον κόσμο μας με τρόπους που συχνά δε μας είναι κατανοητοί σε πρώτη τουλάχιστον «ανάγνωση».

Οι ενδοοικογενειακές σχέσεις και διαφορές και τα όνειρα που διαψεύδονται, ξεπετάγονται πολλές φορές μέσα στο βιβλίο σας. Αυτό είναι ίσως και το σχόλιό σας για την «αγία ελληνική οικογένεια»;

Με ενδιαφέρουν πάρα πολύ όλες οι ανθρώπινες σχέσεις ανεξαιρέτως και φυσικά στην ελληνική κοινωνία που ο πυρήνας της είναι η οικογένεια, είναι φυσικό οι πλειονότητα των σχέσεων μας και οι συγκρούσεις που αυτές προκαλούν, να συμβαίνουν ενδοοικογενειακά. Κι επειδή η διαμόρφωση του χαρακτήρα μας επηρεάζεται σε μεγάλο βαθμό από εξωγενείς παράγοντες και καταγραφές που γίνονται σε πολύ νεαρή ηλικία, επιστρέφουμε αναπόφευκτα στη «οικογένεια» και στο ρόλο που αυτή παίζει στο σμίλευμα της προσωπικότητάς μας.

Ασφαλώς βέβαια υπάρχουν και πολλά τρωτά σημεία στην «αγία ελληνική οικογένεια», στα οποία θα ήταν αδύνατον να μην αναφερθώ άμεσα ή έμμεσα. Το ενδιαφέρον μου όμως σαν συγγραφέα, δεν σταματά εκεί. Εξίσου σημαντικές θεωρώ όλες τις διαπροσωπικές μας σχέσεις και προσπαθώ να τις προβάλλω και να τις αναλύσω μέσα στο έργο μου.

Ποια ήταν η αφορμή για το βιβλίο σας αυτό; Προσωπικό βίωμα, εμπειρία ή ένα σχόλιο για τη ζωή;
Όπως είπα και πριν, αφορμή υπήρξε η προσωπική μου απέχθεια για τη βροχή. Αιτία όμως ήταν η επιθυμία μου να παρουσιάσω και να αναλύσω όλα τα εμπλεκόμενα πρόσωπα. Αυτό με γοητεύει στη συγγραφή• οι χαρακτήρες και ο τρόπος που δρουν και αντιδρούν στις καταστάσεις με τις οποίες τους φέρνω αντιμέτωπους.

Ζείτε μόνιμα στη Μύκονο ως καθηγήτρια δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, έχετε κυκλοφορήσει μέχρι τώρα δύο βιβλία και τι σχέδια έχετε για το μέλλον;
Αγαπώ πολύ τη δουλειά μου και μου αρέσει η συνεχής επαφή μου με τα παιδιά καθώς και η δυνατότητα που έχω να τα διδάσκω και να τα βλέπω να εξελίσσονται τόσο στο γνωστικό αντικείμενο όσο κι ως χαρακτήρες.

Παράλληλα όμως, έχει μπει και η συγγραφή στη ζωή μου, μια καινούργια, μεγάλη αγάπη που οπωσδήποτε θα συνεχίσω. Δεν μπορώ πια να φανταστώ το μέλλον μου χωρίς αυτήν. Έχω ήδη κάποια ιδέα στο μυαλό μου για ένα τρίτο βιβλίο αλλά δεν έχω ξεκινήσει ακόμη να γράφω καθώς μου είναι δύσκολο ν’ αποχωριστώ τους ήρωες του «219 ημέρες βροχής».

Βάλια Κανελλοπούλου

Πηγή: http://www.clickatlife.gr/biblio/story/44693/afroditi-bakali-piso-apo-to-kako-uparxei-panta-mia-aitia

Από την πλευρά του αναγνώστη... η Μαρία Κουλούρη και η Fani kou γράφουν για το 219 ημέρες βροχής

Τα σχόλια και οι κριτικές για το '219 ημέρες' βροχής συνεχίζονται και ευχαριστώ πολύ τη Μαρία κουλούρη και τη Fani kou που μοιράστηκαν μαζί μου τις απόψεις τους.

της Μαρίας Κουλούρη

Από την πλευρά του αναγνώστη ...το βιβλίο ΄΄ 219 ημέρες βροχής ΄΄ της Αφροδίτης Βακάλη!
Όταν είδα για πρώτη φορά τον τίτλο και τη φωτογραφία του εξωφύλλου, δεν ήξερα καν την κ.Βακάλη, ούτε είχα διαβάσει το πρώτο της βιβλίο.
Αναρωτήθηκα ..γιατί 219 και όχι 218 ή 220 ημέρες ; γιατί μονός αριθμός και όχι ζυγός; Το βλέμμα μου στάθηκε πολύ ώρα στο εξώφυλλο . Μεγέθυνα τη φωτογραφία και μελέτησα και την παραμικρή λεπτομέρεια επάνω του. Διαβάζοντας την περίληψη και τις δέκα πρώτες σελίδες του βιβλίου , ήξερα πως θα με άγγιζε. Πριν ακόμη κυκλοφορήσει!
Δεν ήξερα όμως πόσο θα με γοήτευε..
Δεν ήξερα πόσες φορές θα μ΄έκανε να σταθώ και να σημειώσω .. να αναρωτηθώ , να συγκινηθώ..
Ένα ανεβοκατέβασμα συνεχές τα συναισθήματά μου.. ένα χάλι ο σελιδοδείκτης μου..
Τρεις ενότητες !
΄΄μια άνοιξη που κόβει σαν λεπίδι ΄΄
΄΄ πάθος της ψυχής το άχθος ΄΄
΄΄παράξενα που ισορροπεί ο κόσμος ΄΄ .
Τρεις ξεχωριστές ενότητες κι όμως δεμένες άρρηκτα μεταξύ τους. Δεμένες με μια γραφή λιτή, τρυφερή , γλυκιά, εκφρασμένη με μικρές προτάσεις, μια γραφή ιδιαίτερη ,αυτή της συγγραφέως.
Η κ.Βακάλη στήνει μια ιστορία μέσα σε μια έντονα νουάρ ατμόσφαιρα , σκιαγραφεί χαρακτήρες, τους σμιλεύει , τους δίνει ζωή αναλύοντας ταυτόχρονα και τις πιο μικρές ακρούλες της ψυχής τους.
Ταμπλώ βιβάν και όχι απλώς φόντο πίσω τους , η βροχή.
Πρωταγωνίστρια κι αυτή με τον τρόπο της.
Πέφτει συνεχώς , άλλοτε σιγανά , άλλοτε δυνατά και μαζί της πέφτουν και απογυμνώνονται ψυχές ανταριασμένες ή σκοτεινές .. Ψυχές που ψάχνουν μια διέξοδο, που ψάχνουν μια γαλήνη και άλλες ημερεύουν , άλλες εξαγνίζονται και άλλες προχωρούν στο σκοτεινό τους δρόμο.
Ήρωες πολλοί, άνθρωποι του μικροαστικού ιστού της κοινωνίας μας . Άνθρωποι απτοί, καθημερινοί ..σαν την Σταυρούλα την Κλειώ, τον Άγγελο, την Φωφώ , την Καλλιρρόη, τον Νικήτα, την Λουκία , τον Θρασυβουλίδη, τον αστυνόμο Σκιαδά . Ανάμεσά τους παιδιά .
Παιδιά και .. βόλοι.
Βόλοι πράσινοι, βόλοι γαλάζιοι, βόλοι διάφανοι. Βόλοι που φέρνουν τη χαρά, τη λαχτάρα αλλά και τη δικαίωση, την κάθαρση.
Το τέλος έρχεται καταλυτικό, ξεπλένοντας σαν εξαγνιστική βροχή κάθε τι που ρυπαίνει και μολύνει τα μάτια μας και τη ψυχή μας. Έρχεται καταιγιστικό και παρασέρνει και αποκαθιστά όσα ο νόμος δεν μπόρεσε να κάνει.
Ένα μέρος του όμως αφήνεται στη φαντασία, του κάθε αναγνώστη . Να το πλάσει όπως εκείνος το βλέπει, να το συνεχίσει όπως εκείνος το επιθυμεί και να αλλαχτεί - γιατί όχι - την επόμενη φορά που θα κρατήσει στα χέρια του αυτό το βιβλίο.
Γιατί... ένα είναι σίγουρο! Το βιβλίο αυτό θα ξαναδιαβαστεί!
Afroditi Vakali πολλά και καλά τα ταξίδια του! Το αξίζει.
υ.γ. Δεν θα μπορούσα να μην παινέψω την επιλογή της φωτογραφίας του Dragan Todorovic που ανήκει στην κ.Χρυσούλα Μπουκουβάλα, από ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΨΥΧΟΓΙΟΣ - PSICHOGIOS PUBLICATIONS!

της FANI KOU
ΧΘΕΣ ΒΡΑΔΥ ΤΕΛΕΙΩΣΑ ΤΗΣ ΒΑΚΑΛΗ ΤΟ 219 ΜΕΡΕΣ ΒΡΟΧΗΣ ΒΡΕΧΕΙ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΣΤΗΝ ΕΠΑΡΧΙΑΚΗ ΠΟΛΗ ΑΣΤΑΜΑΤΗΤΑ ΜΕΣΑ ΣΑΥΤΗ ΤΗ Ν ΥΓΡΑΣΙΑ ΚΑΙ ΣΚΟΤΕΙΝΙΑ ΑΡΧΙΖΟΥΝ ΟΙ ΦΟΝΟΙ ΦΟΝΟΙ ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟΙ ΓΙΑΤΙ ΧΑΝΟΝΤΑΙ ΜΙΚΡΑ ΠΑΙΔΙΑ ΠΟΙΟΣ ΑΣΥΝ ΕΙΔΗΤΟΣ ΔΟΛΟΦΟΝΟΣ ΕΧΕΙ ΤΗ ΔΥΝΑΜΗ ΝΑ ΑΦΑΙΡΕΙ ΖΩΕΣ ΜΙΚΡΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ Η ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ ΑΝΑΣΤΑΤΩΝΕΤΑΙ Η ΑΣΤΥΝΟΜΙΑ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΣΕ ΑΔΙΕΞΟΔΟ ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΟΥΜΕ ΤΙΣ ΖΩΕΣ ΤΩΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΩΝ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ΠΟΥ ΧΑΘΗΚΑΝ ΤΙ ΣΥΝΔΕΕΙ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΕ ΤΟ ΔΟΛΟΦΟΝΟ? ΕΙΝΑΙ ΕΚΔΙΚΗΣΗ ? Η ΜΗΠΩΣ ΟΧΙ Ο ΘΕΟΣ ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΑΔΙΚΙΑ ? ΚΑΘΕ ΣΕΛΙΔΑ ΓΙΝΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΝΑΓΝΩΣΤΗ ΕΙΚΟΝΑ ΝΙΩΘΕΙΣ ΟΤΙ ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΕΙΣ ΤΟΥΣ ΦΟΝΟΥΣ ΑΠΟ ΚΟΝΤΑ ΝΙΩΘΕΙΣ ΤΟΝ ΠΟΝΟ ΤΩΝ ΔΙΚΩΝ ΤΟΥΣ ΣΟΥ ΕΡΧΕΤΑΙ ΝΑ ΦΩΝΑΞΕΙΣ ΝΑ ΓΙΝΕΙΣ ΤΙΜΩΡΟΣ ΣΥΜΜΕΤΕΧΕΙΣ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΙΚΑ ΚΑΙ ΣΥΜΠΑΣΧΕΙΣ ΚΑΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ Η ΔΙΚΑΙΩΣΗ ΟΣΑ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΣΑΝ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΤΟ ΦΡΟΝΤΙΣΕ Ο ΘΕΟΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΛΗΣΜΟΝΕΙ ΚΑΙ ΦΡΟΝΤΙΖΕΙ ΝΑ ΑΠΟΔΩΘΕΙ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΕΙΜΑΙ ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΜΕΝΗ ΑΠΟ ΤΗ ΓΡΑΦΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΣ ΒΑΚΑΛΗ ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ

Οι αναγνώστριες Άννα Κοντίδου, Kiki Alex Papadatou και Πηνελόπη Σταθούλη γράφουν για το 219 ημέρες βροχής

Τα πρώτα σχόλια από τους αναγνώστες για το «219 ΗΜΕΡΕΣ ΒΡΟΧΗΣ» άρχισαν να φτάνουν και με πολλή χαρά αναδημοσιεύω εδώ την κριτική τριών αγαπημένων αναγνωστριών και τις ευχαριστώ πολύ που μοιράστηκαν μαζί μου τις εντυπώσεις τους.

της Άννας Κοντίδου
Όταν πριν λίγους μήνες διάβασα το πρώτο μυθιστόρημα της Αφροδίτης Βακάλη, το «Και γύρω τους η θάλασσα», αισθάνθηκα ότι θα γινόταν μία από τις αγαπημένες μου συγγραφείς. Με το «219 ημέρες βροχής», αυτή η αίσθηση έγινε βεβαιότητα! Κι αυτό, γιατί πρόκειται σαφέστατα για μια εξαιρετικά ταλαντούχα συγγραφέα, με πολύ δυνατή πένα. Λατρεύω αυτή την κοφτή, λιτή γραφή της, με τις μικρές, όμως γεμάτες συναίσθημα, προτάσεις που δίνουν μια ένταση και μια γρηγοράδα στον τρόπο που κυλάει η πλοκή των ιστοριών της. Οι λέξεις ρέουν στο χαρτί σαν το υγρό στοιχείο με το οποίο ασχολήθηκε και στα δύο αυτά βιβλία της και με παρασέρνουν τόσο που δεν θέλω να σταματήσω να διαβάζω ακόμα κι όταν πια τα μάτια μου έχουν αρχίσει να κλείνουν, αργά το βράδυ. Με εντυπωσιάζει ο τρόπος που διεισδύει στις ψυχές και τις σκέψεις των ηρώων της -ακόμα κι αυτών που δεν έχουν πρωταγωνιστικό ρόλο στην πλοκή- τόσο που πλέον στην σκέψη μου παύουν να είναι πρόσωπα-προϊόντα μυθοπλασίας και αποκτούν υπόσταση, γίνονται οι άνθρωποι της διπλανής πόρτας, όπως και ο τρόπος που δημιουργεί σκηνές τόσο παραστατικές και συγκλονιστικές που δεν μπορούν ν’ αφήσουν κανέναν αναγνώστη ασυγκίνητο!
Σ’ αυτό της το βιβλίο, η Αφροδίτη Βακάλη, συνθέτει με χειρουργική ακρίβεια, βήμα-βήμα, ένα πολύ δυνατό αστυνομικό μυθιστόρημα που έχει όλα τα απαραίτητα συστατικά για να κρατήσει αμείωτο το ενδιαφέρον του αναγνώστη από την αρχή μέχρι το τέλος του. Ύποπτοι «παρελαύνουν» μπροστά από τα μάτια μας κι εκεί που είμαστε σίγουροι για τον ένοχο καταρρίπτονται μέσα σε μια στιγμή όλα όσα μέχρι πριν λίγο πιστεύαμε. Πανέξυπνο το εύρημα της συγγραφέα με το οποίο ουσιαστικά ο ίδιος ο δολοφόνος αποκαλύπτει την ενοχή του και που φυσικά δεν θα σας το αποκαλύψω! Παράλληλα με την εξέλιξη του αστυνομικού μέρους της πλοκής, η συγγραφέας περπατάει και σε άλλα μονοπάτια με την ίδια επιτυχία. Αναλύει κοινωνικά θέματα όπως αυτά των οικογενειακών, φιλικών και αισθηματικών σχέσεων, τη διαχείριση του θανάτου των μικρών, αθώων παιδιών-θυμάτων ενός ψυχοπαθούς δολοφόνου από τα προσφιλή τους πρόσωπα, την αγάπη, το μίσος, την εκδίκηση. Ώσπου σταδιακά, φτάνει σε ένα λυτρωτικό τέλος, όπου όλα βρίσκουν τη σωστή τους θέση και καθένας από τους εμπλεκόμενους σ’ αυτή την τραγική ιστορία παίρνει αυτό που του αξίζει.
Κλείνοντας, πέρα από την ευχή μου να είναι καλοτάξιδες και να έχουν κάθε επιτυχία οι «219 ημέρες βροχής», κάτι που έτσι κι αλλιώς θεωρώ δεδομένο, θα ήθελα να εκφράσω και την ελπίδα ότι ο τρυφερός κι ευαίσθητος αστυνόμος Σκιαδάς, ο αγαπημένος μου ήρωας σ’ αυτό το βιβλίο, θα… καταδιώξει κάποια στιγμή και πάλι τις σκέψεις της Αφροδίτης Βακάλη κι ότι θα τον δούμε σύντομα και σε κάποιο άλλο μυθιστόρημά της, όπως μας υποσχέθηκε στην παρουσίαση του βιβλίου της!

Προσθήκη λεζάντας

της Kiki Αlex Papadatou

ΟΙ ΕΝΤΥΠΩΣΕΙΣ ΜΟΥ, ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΝΑΓΝΩΣΗ ΤΟΥ ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑΤΟΣ
"219 ΗΜΕΡΕΣ ΒΡΟΧΗΣ" της ΑΦΡΟΔΙΤΗΣ ΒΑΚΑΛΗ (ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΨΥΧΟΓΙΟΣ).
Ως λάτρης της αστυνομικής λογοτεχνίας, έχω διαβάσει εκατοντάδες αστυνομικά μυθιστορήματα και έχω σχηματίσει «αναγνωστική» άποψη για το συγκεκριμένο είδος. Αντίθετα από όσους χαρακτηρίζουν την αστυνομική γραφή «παραλογοτεχνία», πιστεύω ότι ένα σοφά μελετημένο και αριστοτεχνικά γραμμένο αστυνομικό μυθιστόρημα, μπορεί να αποδειχθεί αξιόλογο λογοτέχνημα. Επίσης πιστεύω ότι δεν είναι εύκολο να γράψει κάποιος αστυνομική λογοτεχνία.
Ένα καλό αστυνομικό έργο, πρέπει κατά τη γνώμη μου, να συνδυάζει εντυπωσιακή και αγωνιώδη υπόθεση, αληθοφανείς και ρεαλιστικά αποδομένους χαρακτήρες, σωστή δομή και εξαιρετικό ύφος και γραφή.
Όλα αυτά τα προσόντα θεωρώ ότι τα διαθέτει το μυθιστόρημα «219 ημέρες βροχής» της κ. Αφροδίτης Βακάλη (εκδόσεις Ψυχογιός).
Το έργο έχει εξαιρετικά ενδιαφέρουσα υπόθεση και χάρη στη συγγραφική δεξιοτεχνία, η πλοκή αναπτύσσεται και κλιμακώνεται άριστα.
Έτσι ο αναγνώστης, έχει τη δυνατότητα:
Α. Να γνωρίζει αργά αλλά σταθερά τους ρεαλιστικά και με γνώση της ανθρώπινης ψυχολογίας και ιδιοσυγκρασίας πλασμένους χαρακτήρες.
Β. Να δέχεται με συνεχή ροή και να επεξεργάζεται στο μυαλό του τα δεδομένα, τις παραμέτρους και τα πιθανά κίνητρα
Γ. Να βρίσκεται συνεχώς υπό την επήρεια συναισθημάτων με επίκεντρο την αγωνία για την αποκάλυψη του δράστη.
Εκτός των ανωτέρω, σημαντικό επιπλέον προσόν του μυθιστορήματος είναι η «στακάτη», κοφτή γλώσσα, η απαλλαγμένη από περιττά κοσμητικά επίθετα και ιδιότυπα στολίδια. Γλώσσα και ύφος γραφής απόλυτα ταιριαστό με την εικόνα του νουάρ θρίλερ.
Επισήμανση πρέπει, κατά τη γνώμη μου, να δοθεί επίσης στο όμορφο, «σοφό» τέλος του έργου. Ένα τέλος που αποδίδει δικαιοσύνη και λυτρώνει τους ήρωες, χωρίς να κολακεύει ή να «χαϊδεύει» κάποιους εξ αυτών.
Εξαιρετικό επίσης το νουάρ λογοτεχνικό εύρημα της συνεχούς βροχής, background, μέχρι τη στιγμή της αποκάλυψης/τιμωρίας.
Τελειώνοντας την ανάγνωση του βιβλίου, θα μπορούσε νομίζω κάλλιστα ο αναγνώστης να του αποδώσει, εκτός από το χαρακτηρισμό του αστυνομικού και τον χαρακτηρισμό του κοινωνικού μυθιστορήματος. Γιατί μέσα από ένα μωσαϊκό πολύπλοκων ανθρώπινων χαρακτήρων, περιγράφονται προβλήματα και καταστάσεις του κοινωνικού ιστού, που μας απασχολούν.
Όσον αφορά την εικαστική παρουσίαση του έργου, θεωρώ ότι το εξώφυλλο του βιβλίου είναι ταιριαστό με το περιεχόμενο και καλοφτιαγμένο.
Νομίζω ότι το «219 ημέρες βροχής» είναι ένα μυθιστόρημα που θα μπορούσε να μεταφραστεί και να σταθεί επάξια δίπλα στα αντίστοιχα της Σκανδιναβικής (και όχι μόνο) παραγωγής των τελευταίων ετών.
Ελπίζω η συγγραφέας , να μας δώσει κι άλλα δείγματα της γραφής της στο συγκεκριμένο είδος.

της Πηνελόπης Σταθούλη

Γραφή μεστή, πλούσια, γρήγορη, καταιγιστική, σαν μπόρα. Υπόθεση σφιχτοδεμένη, ενδιαφέρουσα, σαν βροντή μετά από απανωτές ασραπές. Χαρακτήρες φωτισμένοι μέσα και έξω, άπλετα, σαν μπουγαδιασμένα, απλωμένα ρούχα. Ανάπτυξη όλης της γκάμας των σκοτεινών πλευρών του νου και της ψυχής, (θα ζήλευε ακόμα, λες, και ο Φρόιντ), που κολλάς μέσα τους, σαν σε λασπουριά. Πολύ ενδιαφέρουσα η κάθαρση! Σα να τα ξέπλυνε όλα η νοικοκυρά, κυρά βροχή. Κάτι έπρεπε, εκτός από λεφτά, να πληρώσει εκείνος ο Ανάργυρος, αλλά στην περίπτωση της διψασμένης, άτυχης Φωφώς... Ταίριαξαν οι δυο τους, σαν κεραυνός, μ' αλεξικέραυνο (ή πιο σεμνά, σαν αδιάβροχο μ' ομπρέλα. Ήθελα ο Σκιαδάς να εξετάσει τον Άγγελο ως ύποπτο και όχι ως πληροφοριοδότη ή μάρτυρα των πράξεων των άλλων. Αλλά, ήρθε καταιγιστική η θεία δίκη και τα έβαλε όλα στη θέση τους. Απλά δεν ήταν δίκαιο για τον Σκιαδά, έναν τόσο έμπειρο αστυνομικό. Πέρασα υπέροχα μία εβδομάδα βροχής κι ας ήτανε λιακάδα. Περιμένω το επόμενο. Μου αρέσει πολύ η πένα σας. ΚΑΙ ΣΑΣ ΤΑΙΡΙΑΖΕΙ Η ΒΡΟΧΗ
ΠΟΥ ΑΠΕΧΘΑΝΕΣΤΕ

Η κριτική της Τέσυ Μπάιλα για το 219 ημέρες βροχής στο culturenow.gr

Θα ξεκινήσω με μια φράση του Αλμπέρ Καμύ που μου ήρθε στο νου όταν τελείωσα την ανάγνωση αυτού του μυθιστορήματος: «Δεν υπάρχει τίποτε πιο θλιβερό και τόσο ερημικό όσο μια πόλη χωρίς πιθανό αίνιγμα».
Η Αφροδίτη Βακάλη λοιπόν σκηνοθετεί ένα αίνιγμα στη δική της πόλη, ένα αίνιγμα το οποίο γίνεται η αφορμή για ένα αστυνομικό αναγνωστικό ταξίδι και παράλληλα για μια ανθρωπολογική προσέγγιση της ελληνικής κοινωνίας σε έναν απροσδιόριστο χωροχρόνο, μια και η ιστορία που πραγματεύεται το βιβλίο θα μπορούσε να έχει συντελεστεί οποτεδήποτε και σε οποιοδήποτε επαρχιακό σημείο της χώρας.
Και όπως στο πρώτο της βιβλίο βασική πρωταγωνίστρια ήταν η θάλασσα που καθόριζε νοοτροπίες και συμπεριφορές στη νησιωτική επαρχία έτσι και σ’ αυτό το βιβλίο κεντρικός χαρακτήρας δεν είναι ούτε η πόλη ούτε ο χρόνος, ούτε το αίνιγμα ούτε ακόμα και αυτοί οι ολοζώντανοι χαρακτήρες που πλάθει η Αφροδίτη. Είναι κυρίως η βροχή, μια και για μήνες η βροχή «ακράτητη» όπως λέει η συγγραφέας έχει ξεχυθεί παντού και λασπώνει τους δρόμους, τα σοκάκια, τα σπίτια, κυρίως όμως, τις ψυχές των ανθρώπων. Εισχωρώντας παντού οξειδώνει τις συμπεριφορές και πυροδοτεί συναισθηματικές εκρήξεις εντελώς απρόβλεπτες.
Φαίνεται ότι η συγγραφέας αρέσκεται να χρησιμοποιεί το συμβολισμό των στοιχείων αυτών ως αφετηρία και κινητήριο δύναμη των ηθών και των αντιδράσεων των ηρώων της. Όσοι έχουν διαβάσει το πρώτο της βιβλίο καταλαβαίνουν τι ακριβώς θέλω να πω.
Βρέχει λοιπόν συνεχώς και η λάσπη και η υγρασία σταδιακά ποτίζουν τις συνειδήσεις των κατοίκων που προσπαθούν να συνεχίσουν τη ζωή τους μέσα σε ένα άγνωστο πια γι’ αυτούς τοπίο. Και ξαφνικά ένα τραγικό γεγονός ταράζει τη μικρή κοινωνία που σαν υπνωτισμένη έχει ήδη αρχίσει να προσαρμόζεται στις νέες συνθήκες. Ένας φόνος, ο πρώτος μιας σειράς άλλων που θα ακολουθήσουν, και μάλιστα ένας φόνος μικρού παιδιού, γίνεται η αφορμή να ταραχθούν τα λιμνάζοντα νερά της πόλης.
Γράφει η Αφροδίτη: «Και στο τέλος συνήθισαν. Το αποδέχτηκαν σιωπηλά. Με βαριά καρδιά, μα τ’ αποδέχτηκαν. Και συνέχισαν τη ζωή τους. την καθημερινή τους ρουτίνα, βρεγμένοι και μουσκεμένοι ίσαμε το κόκκαλο. Δυσανασχετώντας και ρίχνοντας χολωμένα βλέμματα στον ουρανό. Στον μαύρο, βαρύ ουρανό, που, εχθρικός, αδυσώπητος και με το τεράστιο στόμα του ορθάνοιχτο, πάνω τους ξέρναγε το νερό που κράταγε στα σωθικά του».
Οι έρευνες για τον εντοπισμό του δράστη θα ξεκινήσουν. Ο αστυνόμος Σκιαδάς, ένας εξαιρετικός χαρακτήρας που προσωπικά θα ήθελα να τον συναντήσουμε ξανά σε κάποιο άλλο βιβλίο της Αφροδίτης, θα κληθεί να εξιχνιάσει το έγκλημα και να φτάσει στο δράστη προτού εκείνος φτάσει στο επόμενο θύμα του. Δεν θα τα καταφέρει. Ο δεύτερος φόνος θα γίνει μετά από λίγες μέρες και θα ακολουθήσει κι άλλος. Ο αναγνώστης στο πλάι του αστυνόμου θα βιώσει, βήμα-βήμα, όλη την ταραχώδη πορεία της αστυνομικής έρευνας, αλλά και της προσωπικής του αγωνίας, μια πορεία που διαχέει το σασπένς μέσα στις σελίδες αυτού του βιβλίου με αμείωτο είναι ενδιαφέρον.
Στο βιβλίο υπάρχουν αρκετοί χαρακτήρες. Και οι επινοημένοι ήρωες είναι το βασικό δομικό υλικό κάθε μυθιστορηματικού έργου μια και εκείνοι είναι αυτοί που καθορίζουν την πλοκή και τη δράση της ιστορίας. Η Αφροδίτη το γνωρίζει πολύ καλά αυτό. Στήνει λοιπόν το αφηγηματικό της ιστό και στέκεται κοντά τους να τους παρακολουθεί, κυριολεκτικά ολοζώντανους, σπαρταριστούς να αγωνιούν, να συζητούν, να βλαστημούν, να στήνουν τις δικές τους παγίδες στο πεπρωμένο, να παθαίνουν και να απελπίζονται, να πεθαίνουν ή να λυτρώνονται.
Και είναι πραγματικά εξαιρετικός ο τρόπος με τον οποίο η συγγραφέας περιγράφει τους ήρωές της. Διαβάζοντας το βιβλίο ο αναγνώστης ακούει τη φωνή τους, βλέπει τις εκφράσεις τους, το χρώμα που έχουν οι κλωστές στο κέντημά τους και μυρίζει την υγρασία στα ρούχα τους, όταν γυρίζουν βουτηγμένοι στη βροχή, βιώνει την απελπισία τους, βλέπει τις ματιές τους, αφουγκράζεται την οδύνη τους. Μοιάζει να βρίσκεται καθισμένος στο ίδιο δωμάτιο δίπλα τους και να παρατηρεί κάθε τους κίνηση. Κι όλα αυτά χάρη στην ικανότητα της Αφροδίτης να αποδίδει με κινηματογραφικό ρεαλισμό τις σκηνές του έργου της κάτι που επίσης είχε φανεί από το πρώτο βιβλίο της το «Και γύρω τους η θάλασσα», και που σ’ αυτό το δεύτερο έργο της γίνεται πια ένα από τα πιο έντονα χαρακτηριστικά της γραφής της.
Γύρω από τους ήρωες θα πλεχθούν, σαν γαϊτανάκι, γεγονότα, οικογενειακά μυστικά, εξεγερμένες αποφάσεις, διαταραγμένες συνειδήσεις, οδυνηρές αλήθειες και παρακινδυνευμένα ψέματα. Και ενώ οι φόνοι θα συνεχίζονται ολόκληρη η κοινωνία θα αντιληφθεί πως ο μικρόκοσμός της κλονίζεται σταθερά, δεν καταλαβαίνει ακόμα όμως πως κινδυνεύει να παρασυρθεί μαζί του όταν εκείνος γκρεμιστεί.
Ένα ακόμα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό αυτού του βιβλίου είναι η μουσικότητα του. Η Αφροδίτη σε κάποιο σημείο γράφει: «η μουσική είναι μουσική. Απ’ όπου κι αν πηγάζει, την ίδια μαγεία ασκεί στις ψυχές». Στο βιβλίο της η μουσική πηγάζει από το προσωπικό της ύφος γραφής. Ο ήχος της βροχής συνοδεύει ολόκληρη την αναγνωστική διαδικασία, σαν μουσικό πρελούδιο. Κι αυτό επιτυγχάνεται χάρη στις κοφτές και εκφραστικές προτάσεις που χρησιμοποιεί η Αφροδίτη. Όταν μάλιστα η ιστορία κορυφώνεται οι προτάσεις αυτές ορμούν βροχηδόν σχεδόν στις σελίδες, ποτίζοντας κυριολεκτικά την ψυχή του αναγνώστη με την ίδια ευκολία που 219 ημέρες βροχής μουσκεύουν τη μυθιστορηματική της πόλη και συμβάλλουν στην δημιουργία της αινιγματικής ατμόσφαιρας του βιβλίου.
Η Αφροδίτη όμως δεν σταματά εκεί. Συναρμολογεί λέξεις και δημιουργεί παρηχήσεις συμφώνων, τέτοιες που μεγεθύνουν την αίσθηση της βροχής. Άλλωστε έχει ένα δικό της αφηγηματικό ύφος που στηρίζεται σε εκφραστικά παιχνιδίσματα, όπως αυτό που κάνει όταν προτάσσει το αντικείμενο μιας φράσης και δίνει έναν αρμονικό τρόπο εκφοράς της γλώσσας και έναν εσωτερικό ρυθμό στο κείμενό της. 

Σημαντικός είναι και ο τρόπος που περιγράφει η Αφροδίτη Βακάλη τις σκηνές των φόνων. Η βία, που, ως προϋποθετική αρχή, υπάρχει σε τέτοιου είδους πράξεις χάνεται μέσα σε μια απατηλή γλύκα που βγαίνει από την αφηγηματική δεινότητα της συγγραφέως και σβήνει απαλά, όπως μια αληθινή μαχαιριά στο κορμί κάποιου, που εκείνος που τη δέχεται αρχικά δεν τη νιώθει, το αίμα όμως ρέει ανεπίστρεπτα.
Από τα καλύτερα σημεία το βιβλίου είναι οι σελίδες, στις οποίες ακούγεται ο εσωτερικός μονόλογος της διαταραγμένης εκείνης προσωπικότητας που διαπράττει τα εγκλήματα. Μέσα σ’ αυτόν στοιχειοθετείται όλη η συναισθηματική διακύμανση της προσωπικότητας αυτής. Διάσπαρτες οι σελίδες αυτές μέσα στο βιβλίο που είναι χωρισμένο σε τρία μέρη, μοιάζουν με χορικά στάσιμα στην τραγωδία που εξελίσσεται με λόγο «ηδυσμένο», λόγο που έχει πράγματι αρμονία, ρυθμό και μελωδία, και δίνουν το απαραίτητο αναγνωστικό οξυγόνο. Ταυτόχρονα προοικονομούν τις εξελίξεις που με καταιγιστικό ρυθμό θα οδηγήσουν την ιστορία στην κάθαρση, προκαλώντας συναισθήματα ελέου και φόβου στον αναγνώστη.
Μέσα από τα λόγια του αποκαλύπτονται πλήρως ο χαρακτήρας και τα κίνητρα των φόνων, η σχέση του ίδιου με τα υπόλοιπα πρόσωπα και γίνονται αντιληπτά όλα εκείνα τα στοιχεία που καθορίζουν την πορεία του πριν η ανατροπή της αλήθειας τη σηματοδοτήσει για πάντα.
Το βιβλίο αυτό είναι ιδιαίτερο για έναν ακόμη λόγο. Η συγγραφέας έχει πετύχει να δώσει ένα αμιγώς αστυνομικό έργο και ταυτόχρονα ένα αξιόλογο κοινωνικό και ψυχογραφικό μυθιστόρημα. Με τρυφερές αναφορές στις ανθρώπινες σχέσεις από τον έρωτα και τη μητρότητα, ως την αδελφική αγάπη, το συζυγικό πάθος ή αλληλοσπαραγμό, το μίσος και την αγωνία της προσωπικής ολοκλήρωσης, πετυχαίνει μια παράλληλη ιχνογράφηση της κοινωνικής αδράνειας που επικρατεί και των οικογενειακών δεσμών και σχέσεων. Έτσι η αστυνομική διάσταση της ιστορίας, που οι λάτρεις του είδους θα αγαπήσουν πολύ, γίνεται ο μοχλός που κινητοποιεί τα συναισθήματα και αλλάζει τη θέαση των πραγμάτων, τόσο στους ήρωες του βιβλίου όσο και στους αναγνώστες του.
Γραμμένο με αμεσότητα, ζωντάνια, πρωτοτυπία, κάνοντας χρήση συμβόλων και συμβολισμών, η Αφροδίτη Βακάλη μέσα στις σελίδες του "219 ημέρες βροχής"  περνά και τις δικές της αγωνίες. Μηνύματα και προσωπικές της ιδέες διανθίζονται μέσα στο βιβλίο, όπως όταν γράφει: «Το κακό χτυπά αδιακρίτως, χωρίς λογική. Καμιά φορά ξανά και ξανά, στο ίδιο σημείο. Κι αποτελειώνει έτσι αυτούς που ήδη έχει τσακίσει», ή σε κάποιο άλλο σημείο: «Ολόκληρο με ρούφηξε η βροχή κι ύστερα μ’ έπλασε πάλι. Έγινε μήτρα που με γέννησε ξανά. Ξαποσταίνω στην υγρή θαλπωρή της κι ισορροπώ, ακροβατώντας πάνω στους ψιθύρους της. Στο ατέλειωτο εκείνο μουρμουρητό του νερού. Κι είναι οι ψιχάλες της αχνός, ξεθωριασμένος ήχος που παλεύει ν’ ακουστεί λίγο πριν σβήσει. Ο επιθανάτιος ρόγχος, οι τελευταίες ανάσες μιας ανάγκης που ίσως κάποτε σβήσει. Μιας ζωής που αλλάζει τη ρότα της, μιας ολόκληρης εποχής που ψυχορραγεί, γεννώντας μιαν άλλη, καινούργια και καλύτερη εποχή».
Από τη «Μεταμόρφωση» του Κάφκα, μέχρι «το Λάθος» του Σαμαράκη και «το Άρωμα» του Πάτρικ Ζίσκιντ, ο δρόμος που διανύει η Αφροδίτη Βακάλη είναι μακρύς και εντελώς προσωπικός, το κείμενό της όμως συνομιλεί διακριτικά με τους δημιουργούς αυτούς, κάνοντας διακειμενικές ασυνείδητες αναφορές που εκφράζουν τη λογοτεχνική της σχέση με κλασικά πλέον έργα της παγκόσμιας λογοτεχνίας.

Ο Πάνος Τουρλής γράφει για το "219 ημέρες βροχής" στο captainbook.gr και στο tovivlionet.gr

Η κριτική του καλού φίλου και κριτικού λογοτεχνίας Πάνου Τουρλή που τον ευχαριστώ πολύ:

219 μέρες βροχής, 219 μέρες ασταμάτητης νεροποντής. Ένα παράδοξο για τα ελληνικά καιρικά φαινόμενα γεγονός αποτελεί το φόντο για την πιο πρωτότυπη αστυνομική ιστορία που έχω διαβάσει ποτέ. Μια μικρή επαρχιακή πόλη της βόρειας Ελλάδας βρέχεται ασταμάτητα από καταρράκτες νερού που της χαρίζει το Καλό (ή το Κακό) απλόχερα. Οι κάτοικοι δεν προλαβαίνουν να προσαρμοστούν, να συνηθίσουν, να εντάξουν μέσα τους αυτό το γεγονός, όταν αρχίζουν φόνοι μικρών παιδιών. Άγγελοι που δεν πρόλαβαν να τραγουδήσουν τον ύμνο της ζωής, βρίσκονται δολοφονημένοι απάνθρωπα, με σβησμένα μάτια, με παγωμένα χείλια, με ασάλευτες καρδούλες. Κλωστές που κόπηκαν, λες, άτσαλα και βιαστικά από κακότεχνο ράφτη. Ποιος σκοτώνει; Γιατί; Με ποιο δικαίωμα; Πόσο άσχημα επέδρασε στον ψυχισμό του δολοφόνου η αφειδώλευτη υδρόπτωση;
Ένα από τα δυνατότερα, ανατρεπτικότερα αστυνομικά και ταυτόχρονα ένα από τα διεισδυτικότερα και ρεαλιστικότερα κοινωνικά μυθιστορήματα που έχουν κυκλοφορήσει ως τώρα. Οι κατά συρροήν φόνοι είναι η ευκαιρία και η αφορμή για τη συγγραφέα να δημιουργήσει χαρακτήρες ολοζώντανους και αληθινούς, να παρουσιάσει τις σχέσεις μεταξύ των κατοίκων μιας πόλης αλλά και μεταξύ των ίδιων των μελών μιας οικογένειας. Οι ενδοοικογενειακές διαφορές, τα όνειρα και οι προσδοκίες μιας ζωής που διαψεύδονται, ο αταβισμός και η απληστία, η προδοσία και η ενοχή, είναι στοιχεία που συγκρατούν ένα χορό κλειστό, ομόκεντρο, από τον οποίο κανείς από τους συμμετέχοντες δεν μπορεί να ξεφύγει. Και η ποιητική, αριστοτεχνική γραφή της αγαπημένης λογοτέχνιδος, να ντύνει όσο γίνεται πιο τρυφερά την ωμότητα και τη βία. Όσοι διάβασαν το Και γύρω τους η θάλασσα και αγάπησαν το στυλ και το ύφος της κυρίας Βακάλη, θα ανατριχιάσουν με το πόσο πολύ δένει αυτός ο τρόπος γραφής με μια αστυνομική ιστορία. Η αγωνία και η ποίηση αναπαριστούν το πιο παράδοξο και ταιριαστό ζευγάρι που τροχοπεδεί με τα παγοπέδιλα της βίας στην εύθραστη παγωμένη λίμνη της ανάγνωσης.
Δεν υπάρχει καταιγιστική δράση και πιστολίδι, ούτε το κλασικό τρίπτυχο «ποιος σκοτώνει-πώς τον πιάνουμε-τι του κάνουμε», ούτε βαρετές και ατελείωτες καταθέσεις μαρτύρων ή υπερβολικά πολλά πρόσωπα και περίπλοκες καταστάσεις. Κι όμως αυτή ακριβώς είναι η γοητεία και η πρωτοτυπία του. Σαν προκομμένη αράχνη, η συγγραφέας στήνει έναν ιστό σφιχτοπλεγμένο, αριστοτεχνικό και αόρατο για το αθώο μάτι. Κάθε κλωστή δεμένη με την άλλη, κάθε πλέξη τυλιγμένη γύρω από τους πρωταγωνιστές του βιβλίου. Και ο ιστός απλώνεται, όλο και απλώνεται και σφίγγει και τυλίγει και παρασέρνει σε μια κλειστοφοβική ατμόσφαιρα, όπου το φως στο βάθος είναι ελάχιστο και οι ανάσες αντηχούν στους γύρω τοίχους.
Η Σταυρούλα και ο Παντελής Μπίσκας, ο Χαρίλαος και η Φωφώ Παπαδήμα, ο Ανάργυρος Σταφιδόγλου, ο Θεμιστοκλής Θρασυβουλίδης και η Καλλιρρόη Καραντώνη, ο Νικήτας Συμεωνίδης, ο Άγγελος είναι άνθρωποι με μίση, πάθη, κρυμμένα μυστικά και ενοχές για τα λάθη του παρελθόντος ή και του παρόντος. Τοποθετούνται σταδιακά στην πλοκή του μυθιστορήματος, δε βιάζονται να επικοινωνήσουν με τον αναγνώστη, αγωνίζονται να συνηθίσουν την ακατάπαυστη βροχή, πιέζονται να αγνοήσουν τον σκοτεινό τους εαυτό και να συνεχίσουν την επιφανειακά ατάραχη ζωή τους. Ακόμη και οι δευτεραγωνιστές συστήνονται, απλώνουν τη ζωή τους μπροστά σου, σε καλούν να τους γνωρίσεις, να ρίξεις μια κλεφτή ματιά και μετά να συνεχίσεις να ψάχνεις τον δολοφόνο. Μια σύζυγος βυθισμένη στη σιωπή της ψυχής μετά τον άδικο χαμό του παιδιού της, ένας πάμπλουτος τοκογλύφος που δε διστάζει να ζητήσει ανήθικα ανταλλάγματα, μια γυναίκα που κεντά παντού το μονόγραμμά της, μια νοσοκόμα που θρηνεί τον χαμό του αδελφού της ώσπου να της χτυπήσει την πόρτα ο έρωτας, ένας γιος μεγαλέμπορου που παρατά περιουσία και μαγαζί για να σπουδάσει μουσική, κάτοικοι μιας πόλης που ξυπνά κάθε μέρα μούσκεμα από τη βροχή, ιδρωμένη από την αγωνία για το επόμενο θύμα.
Οι μονόλογοι του δολοφόνου είναι συγκλονιστικοί και ο τρόπος σκέψης του ανατριχιαστικός! «Γι' αυτό και στράφηκα προς τα παιδιά. Ψυχές καινούργιες, φρέσκες. Tabulae rasae! Αλαβάστρινες, γυαλιστερές επιφάνειες. Χωρίς τις χαρακιές της γνώσης, δίχως τις γρατζουνιές της εμπειρίας. Άψογες ψυχές, παρθένες...» (σελ. 401). Και σκοτώνει. Δε διστάζει να αφαιρέσει αθώες ζωές για να σκιτσάρει το δικό του σχέδιο, να ζωγραφίσει τον δικό του αιμάτινο πίνακα. Το αίμα ανακατεύεται με το νερό, ρέουν αντάμα προς τις σχάρες των υπονόμων και τις διψασμένες ρίζες των δέντρων. Λεύτερη, ανακουφισμένη φεύγει η ψυχή των μικρών πλασμάτων κι ο αναγνώστης θυμώνει όλο και περισσότερο με τον Αστυνόμο Σκιαδά που έχει αναλάβει τη διαλεύκανση.
Ο Σκιαδάς, ένας από τους πιο ανθρώπινους, ρεαλιστικά δοσμένους αστυνομικούς που έχω συναντήσει, οξυδερκής, ταπεινός, μοναχικός, πιστός στο καθήκον, καλείται να εξιχνιάσει αυτήν τη δύσκολη υπόθεση. Ένας άνθρωπος ερωτικά μόνος, χώνεται στα άδυτα του λαβύρινθου, κυνηγάει τον ένοχο και συναντάει τον έρωτα στα μάτια μιας γυναίκας που αλλάζει τη νοοτροπία του, τον αναστατώνει, τον φέρνει αντιμέτωπο με τρυφερές αναμνήσεις γεγονότων που έχει ξεχάσει πια. Κι αγωνίζεται να εκτελέσει τα καθήκοντά του αλλά και να ξεκινήσει μια σχέση που θα του χαρίσει την τρυφερότητα, τη φροντίδα, το νοιάξιμο, τον έρωτα που έχουν κρυφτεί από τα μάτια του.
Όλες οι λέξεις έχουν θέση στο βιβλίο, όλα τα περιστατικά έχουν λόγο ύπαρξης. Η ματιά της συγγραφέως είναι κοφτερή σα νυστέρι, φωτογραφίζει διαπροσωπικές σχέσεις παραστατικότατα και επιλέγει να περιγράψει ενδιαφέρουσες φυσιογνωμίες. Ο αναγνώστης, όταν ξεκινήσει αυτό το ταξίδι, είμαι σίγουρος ότι δε θα το αφήσει από τα χέρια του. Το φινάλε του βιβλίου θα το θυμάμαι για πολύ καιρό. Ανατρέπει τα πάντα και δίνει μια μαχαιριά στην καρδιά τόσο δυνατή που χάνει πολλούς χτύπους. Με αυτό το βιβλίο η συγγραφέας κάνει ένα μεγάλο άλμα προς τη βελτίωση και προχωρά ακόμη πιο κοντά στη συγγραφική ολοκλήρωση. Το Και γύρω τους η θάλασσα το αγάπησα, όμως το 219 ημέρες βροχής το λάτρεψα.
Πάνος Τουρλής

ΠΗΓΕΣ:

 http://www.captainbook.gr/article/9895

http://tovivlio.net/219-%CE%B7%CE%BC%CE%AD%CF%81%CE%B5%CF%82-%CE%B2%CF%81%CE%BF%CF%87%CE%AE%CF%82-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B1%CF%86%CF%81%CE%BF%CE%B4%CE%AF%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B2%CE%B1%CE%BA%CE%AC%CE%BB%CE%B7/

To "219 ημέρες βροχής" στο Arts and the city από την Μαρία Μπακάρα

Τρεις μόλις μέρες μετά την κυκλοφορία του βιβλίου από τις Εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ και μία μέρα πριν την επίσημη παρουσίαση του στον Ιανό η κριτική ματιά της Μαρίας Μπακάρα στο Arts and the city με τιμά ιδιαίτερα και με γεμίζει χαρά!

Της Μαρίας Μπακάρα

Το καινούριο βιβλίο της Αφροδίτης Βακάλη «219 ημέρες βροχής» μας μεταφέρει στην κλειστή κοινωνία μιας επαρχιακής πόλης, όπου φρικτές δολοφονίες μικρών παιδιών σκορπούν τον τρόμο. Ο αστυνόμος Σκιαδάς καλείται να εξιχνιάσει τα αποτρόπαια εγκλήματα, αλλά κυρίως να προλάβει τον επόμενο φόνο.
Είναι από εκείνες τις φορές που δε ξέρω τι ακριβώς πρέπει να πω για ένα βιβλίο. Όταν ολοκλήρωσα την ανάγνωσή του άρχισα να αναφωνώ «αριστούργημα». Γιατί αυτό είναι το «219 ημέρες βροχής», ένα αριστούργημα.
Σίγουρα με γοήτευσε το αστυνομικό του υπόβαθρο, ωστόσο κάτι τέτοιο είναι λίγο για να χαρακτηρίσεις ένα τέτοιο βιβλίο. Με γλώσσα γεμάτη λυρισμό και ποίηση η συγγραφέας τοποθετεί, φαινομενικά, στο επίκεντρο τη μοναχική φιγούρα του αστυνόμου Σκιαδά, ο οποίος καλείται να λυτρώσει όσους μένουν πίσω. Σε αυτό το σημείο θεωρώ πως βρίσκεται η επιτυχία του συγκεκριμένου λογοτεχνικού έργου. Περιγράφει χαρακτήρες καθημερινούς, γεμάτους πόνο και ζωγραφισμένους με γκρίζα χρώματα. Ο καθένας μας μπορεί να βρει κομμάτια του εαυτού του και να ταυτιστεί. Οι ήρωες είναι ψυχογραφικά άψογοι ώστε δεν υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία για τις αποφάσεις και τις κινήσεις τους.
Η ιστορία ξετυλίγεται λίγο-λίγο και ο αναγνώστης προσπαθεί να φτάσει στη λύση του μυστηρίου. Όλοι έχουν τους λόγους τους για να διαπράξουν τα εγκλήματα και ταυτόχρονα να ανακαλύψουν τον ένοχο. Ταυτόχρονα, όλοι έχουν τα πάθη, τον πόνο και τα μυστικά τους. Προσπαθούν να βρουν την ευτυχία τους με όποιον τρόπο θεωρούν σωστό.
Ποιος ή ποιοι σκοτώνουν όμως με τόσο μελετημένο και ψυχρό τρόπο αθώα παιδιά;
Με γρήγορη δράση και σφιχτοδεμένη πλοκή η συγγραφέας διαχειρίζεται ένα λεπτό, ευαίσθητο ζήτημα με τρόπο ειλικρινή, απογυμνωμένο από την όποια σοβαροφάνεια. Ταυτόχρονα αναδεικνύει τα συστήματα με τα οποία νοηματοδοτούνται οι ταυτότητες, όπως αυτή του παιδιού, αλλά και το πώς μορφοποιούνται οι κοινωνικές αναπαραστάσεις.
Η πένα της κυρίας Βακάλη είναι άμεση, ξεχωριστή και ταυτόχρονα καταστροφική. Καταστροφική γιατί όσο βυθιζόμαστε μέσα σε αυτήν, όσο τη νιώθουμε να μας ρουφάει, χάνουμε τον εαυτό μας και γινόμαστε ένα με τους υπέροχους ήρωες της.
Όπως προείπα, είναι από εκείνες τις φορές που δε ξέρω ακριβώς τι πρέπει να πω για ένα βιβλίο. Το μόνο που ξέρω είναι αυτό που ένιωσα όταν έφτασα στην τελευταία σελίδα. Αυτό το υπέροχο συναίσθημα -όταν ξέρεις πως έχεις διαβάσει κάτι εξαιρετικό- και σε ακολουθεί για ώρες. Κλείνεις τα μάτια και προσπαθείς να απαντήσεις τα γιατί. Και τελικά καταλαβαίνεις πως το «219 ημέρες βροχής» είναι τόσο μοναδικό όσο η ίδια η ζωή, γιατί περιγράφει την ίδια τη ζωή ακριβώς όπως είναι. Γκρίζα, σοκαριστική, λυτρωτική.

Πηγή:http://www.artsandthecity.gr/article/Book-Review:-219-imeres-brochis--Afroditi-Bakali/16413/

"219 ημέρες βροχής" στη Mykonosdaily.gr

Νέο βιβλίο απο την Αφροδίτη Βακάλη

Μετά την επιτυχία που σημείωσε το πρώτο βιβλίο "Και γύρω τους η θάλασσα" σύντομα αναμένεται και το δεύτερο βιβλίο με φθινοπωρινό τίτλο "219 ημέρες βροχής".

Η Αφροδίτη Βακάλη καλεί τους αναγνώστες της να ταξιδέψουν μαζί της σε μια μικρή επαρχιακή πόλη της Βορείου Ελλάδος και να εξιχνιάσουν εγγλήματα.

Το θέμα του βιβλίου είναι ατυνομικοκοινωνικό και θα κυκλοφορήσει στις 7 Οκτωβρίου απο τις εκδόσεις Ψυχογιός.

 

Η πρώτη παρουσίαση θα γίνει στην Αθήνα στις 11 Οκτωβρίου, στις 14:00 στο βιβλιοπωλείο Ιανός στη Σταδίου.

 

Λίγα λόγια γι'αυτό:

 

"Βρέχει στη μικρή επαρχιακή πόλη. Μήνες ολόκληρους βρέχει διαρκώς νύχτα και μέρα. Κανένας δε θυμόταν ξανά κάτι τέτοιο και όλοι απορούσαν. Πρώτα ήρθε το νερό, ακράτητο ξεχύθηκε παντού, στους δρόμους, στα σοκάκια, μέσα στα σπίτια πάλευε να μπει. Ήρθε η υγρασία. Στον αέρα κάθισε, στους τοίχους, στα κόκαλα των ανθρώπων. Ήρθε κι η λάσπη, που κολλημένη πάνω στα παπούτσια τη σέρνανε μαζί τους. Η γκρίνια, η φαγωμάρα, τους κατάτρωγε. Φτάσαν στα όριά τους ώσπου συνήθισαν. Σιωπηλά το αποδέχτηκαν και συνεχίσαν τη ζωή τους χολωμένοι. 

 

Τέλος, ήρθε και το μεγάλο κακό. Η συμφορά, που αδιακρίτως χτύπησε τα σπιτικά τους. Ήρθαν οι φόνοι. Ο θάνατος.

 

Σάββατο μεσημέρι βρήκαν το πρώτο πτώμα, τη δωδεκάχρονη Κατίνα Τσαπακίδη. Ο αστυνόμος Σκιάδας ανήσυχος κι εξοργισμένος ψάχνει να βρει το «ποιος και το γιατί». Κι αυτά που βρίσκει τον τρομάζουν. Ο Τύπος, η κοινωνία, οι ανώτεροί του, μα πάνω απ’ όλα, η συνείδησή του τον καταδιώκουν. Πολλά τα πρόσωπα, πολλά τα θύματα κι ο χρόνος τον πιέζει. 

 

Χάος γύρω του, βροχή και αίμα. Καράβι ακυβέρνητο ο κόσμος κι ένας Θεός απών. Ή μήπως όχι……;"

ΠΗΓΗ: http://www.mykonosdaily.gr/new/1486_neo-biblio-apo-thn-afroditi-vakali-219-hmeres-vroxhs

 

Παρουσίαση του '219 ημέρες βροχής" στον Ιανό

Λίγες μόλις μέρες μετά την κυκλοφορία του βιβλίου η πρώτη επίσημη παρουσίαση του στον Ιανό.
Το βιβλιοπωλείο Ιανός και οι Εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ σας προσκαλούν σε μια γιορτή για το νέο βιβλίο της Αφροδίτης Βακάλη το Σάββατο 11/10/14 στις 14.00.
Για το βιβλίο θα μιλήσουν η Τέσυ Μπάιλα, συγγραφέας, ο Λεωνίδας Μπανάκος, φιλόλογος και ο ηθοποιός Αυγουστίνος Ρεμούνδος θα διαβάσει αποσπάσματα.
Σας περιμένουμε όλους για να καλωσορίσουμε το νέο βιβλίο.

Αφροδίτη Βακάλη"219 ημέρες βροχής" κυκλοφορεί στις 7/10/14 από τις Εκδόσεις Ψυχογιός

Βρέχει στη μικρή επαρχιακή πόλη. Μήνες ολόκληρους βρέχει διαρκώς νύχτα και μέρα. Κανένας δε θυμόταν ξανά κάτι τέτοιο και όλοι απορούσαν. Πρώτα ήρθε το νερό, ακράτητο ξεχύθηκε παντού, στους δρόμους, στα σοκάκια, μέσα στα σπίτια πάλευε να μπει. Ήρθε η υγρασία. Στον αέρα κάθισε, στους τοίχους, στα κόκαλα των ανθρώπων. Ήρθε κι η λάσπη, που κολλημένη πάνω στα παπούτσια τη σέρνανε μαζί τους. Η γκρίνια, η φαγωμάρα τους κατάτρωγε. Φτάσαν στα όριά τους ώσπου συνήθισαν. Σιωπηλά το αποδέχτηκαν και συνεχίσαν τη ζωή τους χολωμένοι.
Τέλος, ήρθε και το μεγάλο κακό. Η συμφορά που αδιακρίτως χτύπησε τα σπιτικά τους. Ήρθαν οι φόνοι. Ο θάνατος.
Σάββατο μεσημέρι βρήκαν το πρώτο θύμα, τη δωδεκάχρονη Κατίνα Τσαπακίδη. Ο αστυνόμος Σκιαδάς ανήσυχος κι εξοργισμένος ψάχνει να βρει το «ποιος και το γιατί». Κι αυτά που βρίσκει τον τρομάζουν. Ο Τύπος, η κοινωνία, οι ανώτεροί του, μα πάνω απ’ όλα, η συνείδησή του τον καταδιώκουν. Πολλά τα πρόσωπα, πολλά τα θύματα κι ο χρόνος τον πιέζει.
Χάος γύρω του, βροχή και αίμα. Καράβι ακυβέρνητο ο κόσμος και ο Θεός απών. Ή μήπως όχι;

http://www.psichogios.gr/site/Books/show/1002701/219-hmeres-broxhs

Παρουσίαση του βιβλίου "Και γύρω τους η θάλασσα" από τον φιλόλογο Λεωνίδα Μπανάκο

 Είναι μεγάλη μου χαρά και τιμή να σας παρουσιάσω απόψε τη φίλη και συγγραφέα Αφροδίτη Βακάλη, την Αφροδίτη που αναδύθηκε μέσα από τη θάλασσα της λογοτεχνίας μας και μέσα από τα άλλοτε ήρεμα και άλλοτε ταραγμένα κύματα που ορίζουν τη ζωή των ηρώων αυτού εδώ του βιβλίου, με τίτλο
Και γύρω τους η θάλασσα»…

 Μέσα σε 400 περίπου σελίδες η συγγραφέας πλάθει τους ήρωές της, χτίζει τους χαρακτήρες, τους συνδέει με ορατά και αόρατα νήματα, τους δίνει ζωή και τους αφήνει ελεύθερους να μας παρασύρουν σ’ ένα γοητευτικό ταξίδι.

Θα μου πείτε βέβαια πως κάθε συγγραφέας το κάνει αυτό. Βρίσκει το θέμα του, την πλοκή, την ίντριγκα και τοποθετεί τους χαρακτήρες μέσα στο φόντο της δράση, μέσα στην περιπέτεια. Με τη δύναμη της πένας του προσπαθεί να μας «βάλει» μέσα σ’ αυτήν. Να μας καθηλώσει και να γυρνάμε τις σελίδες με το ενδιαφέρον μας να κορυφώνεται και τα συναισθήματά μας να απογειώνονται.
Τι το διαφορετικό, λοιπόν, έχει το βιβλίο που παρουσιάζουμε σήμερα; Τι καινούργιο ή ιδιαίτερο έχει να προσφέρει στον τεράστιο και πλουσιότατο χώρο της λογοτεχνικής αφήγησης και συγκεκριμένα, του μυθιστορήματος; Μήπως πρόκειται για «ένα ακόμη μυθιστόρημα»; Για ένα ακόμη βιβλίο;
Θα σας απαντήσω μέσα από τη δική μου, προσωπική εμπειρία. Ξεκίνησα να το διαβάζω από απλή περιέργεια. Ήθελα να δω πώς η Αφροδίτη, η φίλη, η συμμαθήτρια, η εκπαιδευτικός, η συνάδελφος, πέρασε το Ρουβίκωνα. 

Κι ενώ άρχισα να διαβάζω το «Και γύρω τους η θάλασσα» από περιέργεια, γρήγορα σελίδα τη σελίδα, η περιέργεια μετατράπηκε σε ενδιαφέρον, το ενδιαφέρον σε ενθουσιασμό και όταν έφτασα στο τέλος, συνειδητοποίησα ότι ήταν ένα καλό, ένα πολύ καλό βιβλίο. Ένα βιβλίο που είχε κάτι καινούργιο να πει, τόσο σε επίπεδο μορφής όσο και σε επίπεδο περιεχομένου. Σπάνια διαβάζει κανείς βιβλία που οι περιγραφές δεν κουράζουν. Σπάνια συναντά κανείς ένα ύφος, ένα στιλ τόσο άμεσο, τόσο ζωντανό και «κοφτό», που νομίζεις ότι δε διαβάζεις, αλλά ακούς τα λόγια των προσώπων στ’ αυτιά σου.
Ακούς τους ήχους, νιώθεις τις γεύσεις, σχεδόν αισθάνεσαι πάνω σου την αρμύρα της θάλασσας που ξεχύνεται από παντού και σε δροσίζει. Το ύφος της Αφροδίτης έχει ρυθμό. Έχει δύναμη. Έχει ένα ιδιαίτερο και πολύ προσωπικό στίγμα. Δε σε κουράζει και σε καμία περίπτωση δεν κάνει «κοιλιά».
Είναι σαν ένα τραγούδι πότε χαρούμενο και πότε λυπημένο, που το σιγοτραγουδάς κι εσύ, χτυπώντας ρυθμικά το πόδι. Ο τρόπος που είναι τοποθετημένες οι λέξεις, τα ρήματα, τα υποκείμενα, οι διάλογοι, ο ευθύς και ο εξαρτημένος λόγος, δεν είναι καθόλου τυχαίος. Φαίνεται πως είναι προσεγμένος, δουλεμένος. Ταλέντο και τεχνική έχουν δώσει ένα εντυπωσιακό αποτέλεσμα.
Έπειτα, πέρα από τη γραφή καθαυτή και το καλοδουλεμένο ύφος, είναι τα μοτίβα. Ο καμβάς. Η θάλασσα, η ζωή στο νησί. Οι συνήθειες, οι γιορτές, οι ασχολίες, τα επαγγέλματα, οι προλήψεις και τα έθιμα. Ένας δραματοποιημένος καμβάς, που βρίσκεται σε συνεχή κίνηση, σαν την ίδια τη θάλασσα, ένα μοτίβο ζωντανό, που σε καλεί να συμμετάσχεις, να πας κοντά, να γίνεις κι εσύ ένα με την ‘παρέα’.

Δεν υπάρχει στατικότητα παρά μόνο ροή, κίνηση, δράση, σαν την ίδια τη ζωή. Ένα βιβλίο ολοζώντανο. Ένα θέμα δυναμικό, γρήγορο, αεικίνητο. Παρόλα αυτά, τίποτα δεν είναι τοποθετημένο τυχαία, αφημένο στο χώρο όπου διεξάγεται η πλοκή του μυθιστορήματος. Τίποτα δεν καταλαμβάνει όσο χώρο θέλει αυτό.
Αντίθετα, ο χώρος, το πλαίσιο είναι αυστηρά καθορισμένο και περιχαρακωμένο. Η τέχνη και το ταλέντο της συγγραφέως κατάφερε κάτι που ίσως ούτε η ίδια φαντάστηκε από την αρχή.
Ο δραματικός χώρος του μυθιστορήματος, το νησί, είναι στην πραγματικότητα μια γιγάντια σκακιέρα.
Είναι ένα πεδίο άτυπης και μαζί τυπικής μονομαχίας, όπου θα συναντηθούν και θα συγκρουστούν αιώνια αντίρροπες και αιώνια μοιραίες δυνάμεις: το καλό και το κακό, η αγάπη και το μίσος, η φιλία και η έχθρα, το δίκαιο και το άδικο, το φως και το σκοτάδι. Θέματα που πάντα εξάπτουν τη φαντασία και δίνουν υλικό στην έμπνευση, χάρη στην οποία ο καλό μυθιστοριογράφος δουλεύει την ιστορία του.
Και πάνω σ’ αυτή τη ζωντανή σκακιέρα, η Αφροδίτη Βακάλη τοποθέτησε τις φιγούρες της. Τους ήρωες της. Άλλοι εκπροσωπούν τις δυνάμεις του ‘καλού’ και άλλοι τις δυνάμεις του ‘κακού’. Λευκό και μαύρο.
Και γύρω τους η θάλασσα. Και εμείς, που παρακολουθούμε με αγωνία την εξέλιξη αυτής της παρτίδας. Αυτού του αγώνα, που αντιπροσωπεύει την ίδια τη ζωή.

Οι φιγούρες όμως αυτές, τα πιόνια, δεν κινούνται σύμφωνα με τη βούληση της συγγραφέως. Ούτε καν σύμφωνα με τη δική τους βούληση. Παίρνουν σάρκα και οστά, αποκτούν προσωπικότητα, έχουν παρελθόν, ζουν το παρόν τους και αμφιταλαντεύονται ανάμεσα σ’ αυτό και στο αβέβαιο μέλλον τους.
Είναι χαρακτήρες αυτόνομοι, σμιλεμένοι καλά και αυθύπαρκτοι. Δίνουν το δικό τους αγώνα, και τις κινήσεις τους πάνω στη σκακιέρα τις ορίζει μόνο η μοίρα. Άλλοτε τη φτιάχνουν μόνοι τους, άλλοτε την αψηφούν, άλλοτε υποτάσσονται σ’ αυτήν…
Κάποιοι νικούν, κάποιοι χάνουν, κάποιοι καταστρέφονται. Η επιτυχία όμως της γραφής είναι ακριβώς αυτή: ότι τα πρόσωπα του μυθιστορήματος είναι ζωντανά, ελεύθερα, ενώ ταυτόχρονα είναι δεμένα μεταξύ τους με σχέσεις κάθε λογής και κινούνται μέσα σ’ ένα συγκεκριμένο χώρο και χρόνο. Και σ’ αυτή την παρτίδα, δεν έχει μεγάλη σημασία ποιος θα χάσει και ποιος θα νικήσει. Σημασία έχει ότι κερδισμένος θα βγει ο ίδιος αναγνώστης, που θα ζήσει μια συναρπαστική εμπειρία και στο τέλος του βιβλίου, θα νιώσει το κύμα να σκάει δίπλα του και γύρω του. Το κύμα της ζωής των ηρώων. Και της δικής του ζωής.

Και γύρω τους η θάλασσα.
Και γύρω τους το πάθος.
Και γύρω τους η αγάπη.

Σ’ ευχαριστούμε, Αφροδίτη Βακάλη, γι’ αυτό το γοητευτικό βιβλίο και σε καλωσορίζουμε στη χορεία των νέων λογοτεχνών, που έχουν να μοιραστούν πράγματα και συναισθήματα με τους αναγνώστες τους.

Η ομιλία του Λεωνίδα Μπανάκου έγινε με αφορμή την παρουσίαση του βιβλίου στο Jourfixe Cafe-Resto, στις 22/12/13, στην Κηφισιά.

Το βιβλίο στα χέρια και την άποψη της Βασιλικής: «Και γύρω τους η θάλασσα» της Αφροδίτης Βακάλη στο cretablog.gr

Γράφει η Βασιλική Μολφέση

Πηγή: http://cretablog.gr/politismos/logotexnia/item/32076-to-vivlio-sta-xeria-kai-tin-apopsi-tis-vasilikis-kai-gyro-tous-i-thalassa-tis-afroditis-vakali

Νησιώτικο, όμορφο και θαλασσινό το μυθιστόρημα της Αφροδίτης Βακάλη «Και γύρω τους η θάλασσα», με τις ολοζώντανες, γλαφυρές περιγραφές του, μας μεταφέρει στο αιγαιοπελαγίτικο μπλε με αέρα και φως!!
Σε ένα κυκλαδίτικο νησί, ατενίζουμε τη θάλασσα απ΄ το ολόλευκο ξωκλήσι του Άι-Γιάννη, άλλοτε γαλήνια κι άλλοτε φουρτουνιασμένη να σκάει στα βράχια, όπως και η ζωή των ηρώων του βιβλίου και κάτοικοι του μικρού αυτού νησιού. Ζούμε τα γεγονότα και βιώνουμε έντονα τα συναισθήματα των ηρώων, λες και είμαστε εκεί, κάτοικοι κι εμείς στο νησί τους. Τους έρωτες, τα μυστικά, τα πάθη τους μα και τα ήθη, τα έθιμα, τα πανηγύρια και τις παραδόσεις τους. Όλα δοσμένα πανέμορφα και με τέχνη!! Γραμμένα σε ωραία, νησιώτικη γλώσσα, λυρική και τραγουδιστή. Και γύρω μας η θάλασσα!!!! Ρομαντικό και συγκινητικό μα και άγριο και ρεαλιστικό, το βιβλίο αυτό, με άγγιξε ιδιαίτερα στην ψυχή, μιας κι έχω μεγαλώσει σε νησί και έχω βιώσει γεγονότα της θάλασσας. Η υπόθεσή του αφορά τη δύσκολη ζωή των ναυτικών που κύμα κύμα και μίλι μίλι μετρούν τη ζωή τους, τα μπάρκα τους και τον γυρισμό στον τόπο τους μα και την ακόμα πιο δύσκολη ζωή των γυναικών τους, τις αγωνίες τους , τους φόβους τους και τη μοναξιά. Ήρωές του , οι καπεταναίοι, η Φρασκούλα και η ευγενική Αννεζώ, οι εξαδέλφες της με τον στοργικό πατέρα , η προκλητική Μαρία, ο εγωιστής καιροσκόπος Νικόλας, ο άτυχος γιατρός και η τραγική φιγούρα της Τασίας, πολλά πρόσωπα που καθένα με το δικό του ξεχωριστό χαρακτήρα, δίνουν τη δική τους πινελιά στην πλοκή του βιβλίου, με τη συμπαράσταση στα δύσκολα , την παρέα στις χαρές και στις λύπες μα και τον έλεγχο και τα κακά σχόλια για την ζωή, ιδιαίτερα των νέων ανθρώπων, που πολλές φορές προκαλούν μεγάλο κακό. Και μια παράγραφος «Απίστευτο! Αυτό το ξαφνικό, το τελεσίδικο του θανάτου, καθώς και η γνώση πως η μοίρα είναι κοινή φέρνουν τρόμο στις ανθρώπινες καρδιές. Μήπως όλα αυτόν το σκοπό δεν έχουν? Τα γλέντια, οι χοροί, το τραγούδι, το πιοτό, ο έρωτας. Να ξορκίσουν το θάνατο, να ξεχαστεί ο νους, να τρέξει στη ζωή. Να φχαριστηθεί η ψυχή, το φθαρτό κορμί. Δέος μπροστά στο θάνατο και φόβος. Φόβος, που παραλύει, που μουδιάζει τους ανθρώπους. Δεν υπάρχει χειρότερο. Πάνω στη χαρά, στον εορτασμό της ζωής , να εισβάλει ο θάνατος. Να υπενθυμίζει πως είναι ο μόνος, ο υπέρτατος εξουσιαστής. Ανυπέρβλητος άρχων, αδυσώπητος. Και κυρίως, αναπόφευκτος».

Η Αφροδίτη Βακάλη μιλάει στο Agrinio-life.gr και στην Ιουλία Ιωάννου για το βιβλίο της «Και γύρω τους η θάλασσα»

Στην κριτική του βιβλίου «Και γύρω τους η θάλασσα» από την συγγραφέα Τέσυ Μπάιλα, αναφέρεται πως η ιστορία εκτυλίσσεται στις αρχές της δεκαετίας του ’50 σε ένα νησί των Κυκλάδων. Γνωρίζοντας ότι η κυρία Αφροδίτη Βακάλη ζει στη Μύκονο παίρνουμε ως δεδομένο ότι το συγκεκριμένο νησί είναι ο τόπος που διαδραματίζονται τα γεγονότα και μέσα από τη μυθιστορηματική πλοκή μαθαίνουμε πώς ήταν η ζωή μισό και πλέον αιώνα πριν, σε ένα μέρος που τα τελευταία χρόνια έχει χαρακτηριστεί ως τόπος διασκέδασης και ξεφαντώματος ανθρώπων κάθε ηλικίας και κοινωνικού επιπέδου, αλλά και τουριστών από κάθε γωνιά του πλανήτη.
Ας προσπαθήσουμε όμως να μάθουμε πώς βλέπει τη ζωή εκεί ένας άνθρωπος που έχει ζήσει το διαφορετικό πρόσωπο του νησιού, την καθημερινότητα απλών ανθρώπων της διπλανής πόρτας, αλλά και τα προβλήματα που αντιμετώπιζε στο παρελθόν, όταν οι οικογένειες είχαν αρχές, οι άνθρωποι ταμπού και παραδόσεις. Και το σημαντικότερο, ποιες διαφορές υπάρχουν με την υπόλοιπη ελληνική κοινωνία, με τα ήθη και έθιμα της εποχής που περιγράφει σε άλλες περιοχές της Ελλάδας.
Γιατί, μια ιστορία που αναφέρεται σε πτυχές του έρωτα, σε κρυφά και ανομολόγητα πάθη, είναι φυσικό να βρίσκει σε πολλές περιοχές αποδέκτες. Όμως εδώ υπάρχει μια μεγάλη διαφορά, η θάλασσα που είναι ολόγυρά τους, πόσο πολύ επηρεάζει τον ψυχισμό ενός ανθρώπου, μιας ολόκληρης κοινωνίας, μπορεί να δώσει λύσεις και να απελευθερώσει τις ερωτευμένες καρδιές;

    Από τον τίτλο και μόνο «Και γύρω τους η θάλασσα» ο αναγνώστης καταλαβαίνει αμέσως πόσο πολύ σας έχει επηρεάσει το θαλασσινό στοιχείο, πόσο σημαντικό ρόλο παίζει στις ζωές όλων των ανθρώπων που έχουν την τύχη να ζουν κοντά στη θάλασσα. Ποια είναι η δική σας εμπειρία από την καθημερινή επαφή με ανθρώπους που γεννήθηκαν και μεγάλωσαν εκεί, των παιδιών που ζουν κοντά στο υγρό στοιχείο, πιστεύετε ότι υπάρχει διαφορά με τους στεριανούς;
Νομίζω ότι είναι φυσικό οι άνθρωποι που κατοικούν στα νησιά μας να διαφέρουν κατά κάποιο τρόπο από τους αμιγώς στεριανούς, τους ανθρώπους του κάμπου ή των ορεινών περιοχών.
Η θάλασσα παίζει τεράστιο ρόλο τόσο στην καθημερινότητά τους όσο και στη διαμόρφωση του χαρακτήρα τους. Το γαλάζιο εκείνο εύρος που απλώνεται παρήγορο και συνάμα ατέλειωτο μπροστά τους, ελευθερώνει τη σκέψη, ταξιδεύει το νου και τους προσφέρει την αίσθηση ότι είναι αναπόσπαστο κομμάτι ενός σύμπαντος ευμετάβλητου, μεγαλειώδους και συνεχώς ανανεώσιμου. Οι διαφορές που φαίνονται έντονα στην αρχιτεκτονική τους, στο γρήγορο ρυθμό της μουσικής τους, στα ανάλαφρα βήματα που έχουν οι χοροί τους, καθώς και ο εξωστρεφής, εύθυμος και συχνά ευμετάβλητος χαρακτήρας τους, απορρέουν από την ιδιαιτερότητα του τόπου τους και τη συνεχή επαφή τους με τη θάλασσα. Ειδικά στα νησιά, οι άνθρωποι ήταν και είναι ψαράδες, ναυτικοί και φυσικά στις μέρες μας, ασχολούνται κυρίως με τον τουρισμό. Παντού, λοιπόν, και πίσω απ’ όλα η θάλασσα. Επομένως, αναπόφευκτα επηρεάζει και διαμορφώνει την ψυχολογία, την κουλτούρα και τη σκέψη τους.

    Είναι το πρώτο σας μυθιστόρημα, έχετε ασχοληθεί γενικά με το γραπτό λόγο, καθώς είστε και καθηγήτρια στη μέση εκπαίδευση ή έτσι απλά προέκυψε;
Το γράψιμο ήταν ένα μεράκι που με κατάτρωγε από πολύ μικρή ηλικία, από την εφηβεία μου σχεδόν. Μέχρι πρόσφατα όμως, εκτός από ορισμένες προσωπικές σκέψεις και σημειώσεις που κρατούσα σε ένα είδος ημερολογίου και κάποιες μικρές ιστορίες δύο-τριών σελίδων, δεν είχα τολμήσει ν’ ασχοληθώ με τη συγγραφή. Μετά το  διορισμό μου όμως στη Μύκονο και τη μόνιμη εγκατάστασή μου στο νησί, επηρεασμένη από το υπέροχο κυκλαδίτικο τοπίο και φυσικά, την ξελογιάστρα θάλασσα, βρήκα τον εαυτό μου και τόλμησα να γράψω το πρώτο μου μυθιστόρημα. Παράλληλα, είχα έτοιμο τον καμβά πάνω στον οποίο ύφανα την ιστορία μου. Ζώντας καταμεσής του Αιγαίου, ήταν λογικό να στραφώ σ’ αυτήν την απίστευτη ομορφιά που γέμιζε τα μάτια μου. Εντυπωσιασμένη από τη ζωή στο νησί, τα έθιμα, και τις εικόνες που με πλημμύριζαν, γεννήθηκε αυτή η ιστορία στο μυαλό μου. Ήταν σα να μου την ψιθύριζε το ίδιο το νησί.

   Τελικά, κουβαλάμε μέσα μας την καταγωγή μας, μας επηρεάζει στο πώς θα αποφασίσουμε να συνεχίσουμε τη ζωή μας ή είστε της άποψης «όπου γης και πατρίς»;
Είναι πιστεύω κοινώς αποδεκτό, ότι οι καταβολές μας, η ανατροφή και οι αξίες με τις οποίες έχουμε γαλουχηθεί αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της προσωπικότητάς μας και συχνά καθορίζουν τις πράξεις και τη στάση μας στη ζωή. Παράλληλα όμως, ο χαρακτήρας και τα ατομικά μας στοιχεία, αυτά τα οποία συχνά μας διαφοροποιούν από το περιβάλλον μας, άλλον περισσότερο κι άλλον λιγότερο, παίζουν έναν εξίσου σημαντικό ρόλο στις αποφάσεις μας και στη θέση που παίρνουμε απέναντι στα γεγονότα με τα οποία ερχόμαστε αντιμέτωποι. Όπου και να πάμε, σε όποια άκρη της γης κι αν καταφύγουμε, δε θα μπορέσουμε ποτέ να «ξεφύγουμε» από τον εαυτό μας. Θεωρώ, λοιπόν, πολύ σημαντικό να ψάξουμε βαθιά μέσα μας και να προσπαθήσουμε να μάθουμε ποιοι είμαστε και τι θέλουμε από τη ζωή, από τους άλλους και κυρίως, από εμάς, τους ίδιους. Θεωρώ ότι «πατρίδα» μας είναι ο εαυτός μας και αποσκευές μας όλα όσα έχουν ενσταλαχτεί μέσα μας και μας έχουν διαμορφώσει. Συνεπώς, μόνο έχοντας πλήρη επίγνωση όλων αυτών, μπορούμε να συνεχίζουμε την πορεία μας ενδυναμωμένοι και ικανοί να αντιμετωπίζουμε με αξιοπρέπεια και ωριμότητα τις όποιες συνέπειες προκύπτουν από τις επιλογές και τις πράξεις μας.

    Οι ήρωες ενός μυθιστορήματος είναι συνήθως άνθρωποι που έχουμε συναντήσει στην καθημερινότητά μας, και λίγο ως πολύ έχουν μέσα τους και δικά μας, προσωπικά βιώματα. Μιλήστε μας λίγο για την επιρροή που έπαιξε στη δική σας μυθιστορηματική πλοκή η οικογένεια και ο περίγυρός σας.
Το συγκεκριμένο μυθιστόρημα είναι καθαρά και μόνο μυθοπλασία. Τόσο οι ήρωες όσο και η πλοκή της ιστορίας είναι γεννήματα της φαντασίας μου. Καθώς έπλαθα τους χαρακτήρες, απέφυγα να τους δώσω στοιχεία ανθρώπων που γνωρίζω ή να ενσωματώσω στην ιστορία αληθινά περιστατικά, προσωπικά δικά μου ή άλλων από το περιβάλλον μου. Όντας η πρώτη μου συγγραφική προσπάθεια, θεώρησα ότι κάτι τέτοιο πιθανόν να με δέσμευε, κι εγώ ήθελα να τους αφήσω να κινηθούν και να πράξουν ελεύθεροι. Αναπόφευκτα, κάποιες στιγμές τα «πιστεύω» και οι σκέψεις μου εννοείται ότι πέρασαν στο έργο. Είμαι ο δημιουργός και είναι φυσικό, κάπου να κρύβεται και η δική μου φωνή. Δεν νομίζω, άλλωστε, ότι μπορεί να  υπάρξει απόλυτος διαχωρισμός καθώς πρόσωπα και γεγονότα περιγράφονται από τη δική μου οπτική γωνία, όσο ουδέτερη κι αν έχω προσπαθήσει να κρατηθώ.

   Πόσο βλέπετε να έχει αλλάξει συνήθειες και νοοτροπία ο Έλληνας της δεκαετίας του ’50 που περιγράφεται με τον σημερινό οικογενειάρχη; Τα προβλήματα που σήμερα αντιμετωπίζουμε και που έχουν να κάνουν κυρίως με την οικονομική αστάθεια και την ανεργία παίζουν ρόλο στο προφίλ μιας τυπικής οικογένειας σε σχέση με τα προβλήματα περί ηθικής που είχαν κάποτε σε πολύ ανεπτυγμένο βαθμό οι άνθρωποι;
Πέρα από ελάχιστες και συγκεκριμένες διαχρονικές αξίες που μένουν αναλλοίωτες στο χρόνο, οι συνήθειες, η νοοτροπία, ακόμη και η ηθική μιας κοινωνίας μεταβάλλονται, ή εξελίσσονται αν θέλετε, ανάλογα με τη δομή, τους κανόνες και τις αντιλήψεις που διέπουν την εκάστοτε κοινωνία ανά τις δεκαετίες ή ακόμη και τους αιώνες. Αναμφίβολα, ο Έλληνας του ’50 διαφέρει πολύ από τον Έλληνα του 2014 σε όλη την επικράτεια. Οι αλλαγές όμως αυτές, δεν πιστεύω ότι σηματοδοτούν έλλειψη ηθικής, απλά έχουν διαμορφώσει μια διαφορετική ηθική στα πλαίσια της οποίας οι άνθρωποι έχουν προσαρμόσει τη ζωή τους. Παράλληλα, η οικονομική αστάθεια της χώρας σήμερα και το υψηλό ποσοστό ανεργίας, φαινόμενα που επικρατούσαν κατά τη δεκαετία του ’50 επίσης, αναπόφευκτα οδηγούν και πάλι στην αμφισβήτηση των θεσμών, επηρεάζουν την ελληνική οικογένεια και πιθανόν, σιγά-σιγά διαμορφώνουν ένα καινούργιο «σκέπτεσθαι», το οποίο εκκολάπτεται σήμερα και θα το δούμε σε πλήρη μορφή τα επόμενα χρόνια. Η μεταμόρφωση όμως αυτή ξεκινά από διαφορετική βάση, καθώς ο άνθρωπος του 2014 έχει άλλη ηθική, άλλη παιδεία και άλλο υπόβαθρο από κείνα που είχε μισό αιώνα πριν.

  Η σημερινή εικόνα του νησιού, και συγκεκριμένα της Μυκόνου, είναι στα μάτια όλων ως ο προορισμός ανθρώπων χωρίς ηθικές αναστολές, χωρίς φραγμούς, απελευθερωμένους από κόμπλεξ. Δώστε μας την εικόνα του νησιού μέσα από τα δικά σας μάτια, μέσα από τα μάτια των ανθρώπων που ζουν μόνιμα εκεί.

Μου είναι πραγματικά πολύ δύσκολο να χωρέσω μέσα σε λίγες γραμμές όλα όσα θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας, περιγράφοντας τη Μύκονο μέσα από τα δικά μου μάτια.
Παρόλα αυτά θα προσπαθήσω και θα ξεκινήσω λέγοντας ότι θεωρώ το νησί αυτό απαράμιλλης φυσικής ομορφιάς. Και αμφιβάλλω αν μπορεί κανείς μέσα στην κάψα του καλοκαιριού και την οχλαγωγία που προκαλεί το ετερόκλητο πλήθος των τουριστών που την επισκέπτονται, να το διακρίνει αυτό. Οι υπόλοιπες εποχές είναι νομίζω ιδανικότερες για να τη γνωρίσει κάποιος πραγματικά. Αυτό δε, που εμένα με εντυπωσίασε απ’ την αρχή, ήταν το φως και τα χρώματα. Ειδικά το χειμώνα, τα χρώματα της θάλασσας και τ’ ουρανού είναι υπεράνω περιγραφής και θα τα ζήλευε το πινέλο κάθε ζωγράφου. Όμως, δεν είναι μόνο η φυσική ομορφιά που με έκανε ν’ αγαπήσω τούτο τον τόπο αλλά και οι άνθρωποί του. Φιλόξενοι, ζεστοί και φιλικοί, ανοίξανε τα σπίτια τους και με έβαλαν μέσα. Με καλέσανε στα γλέντια, στα  πανηγύρια και στα χοιροσφάγια τους. Γνώρισα τα έθιμά τους, που διατηρούνται αναλλοίωτα μέχρι σήμερα και που εγώ, σαν παιδί της πόλης που ήμουν, τα αγνοούσα. Μαγεύτηκα από την ομορφιά του τοπίου, αγάπησα τους ανθρώπους και κυρίως τα παιδιά τους που χρόνια τώρα τα διδάσκω, κι έχω τη χαρά να τα βλέπω να μεγαλώνουν να ωριμάζουν και να εξελίσσονται. Ενσωματώθηκα στον τρόπο ζωής του νησιού, στη χαλαρή καθημερινότητά του, την τόσο διαφορετική από εκείνη της Αθήνας, αλλά και του ίδιου του νησιού κατά την καλοκαιρινή περίοδο.
Τόσο η Μύκονος όσο και οι άνθρωποί της δεν είναι αυτό που βλέπουμε στα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Αυτοί είναι οι τουρίστες και κακώς, πιστεύω, συγχέονται  στο μυαλό μας. Και για να μη μακρηγορώ, όπου κοιτάξω γύρω μου βλέπω τη θάλασσα, όποιον συναντήσω με καλημερίζει, όπου πάω νιώθω ευπρόσδεχτη. Το νησί αυτό το νιώθω πια τόπο δικό μου, νιώθω πως είμαι σπίτι μου και είμαι ευτυχισμένη γι’ αυτό.
 

Σας ευχαριστώ πολύ και εύχομαι καλοτάξιδο το νέο σας βιβλίο, να ταξιδέψει σε πολλές θάλασσες και να σας δίνει έμπνευση και κουράγιο για πολλά ακόμα ταξίδια!

Ιουλία Ιωάννου

- See more at: http://agrinio-life.gr/%CE%B7-%CE%B1%CF%86%CF%81%CE%BF%CE%B4%CE%AF%CF%84%CE%B7-%CE%B2%CE%B1%CE%BA%CE%AC%CE%BB%CE%B7-%CE%BC%CE%B1%CF%82-%CE%BC%CE%B9%CE%BB%CE%AC%CE%B5%CE%B9-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%BF-%CE%B2%CE%B9-2/#sthash.LeJawSDk.dpuf

Η Αφροδίτη Βακάλη μιλάει για το βιβλίο της «Και γύρω τους η θάλασσα»

by artpress on December 13, 2013

στην ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΠΟΥΛΟΠΟΥΛΟΥ

Η θάλασσα απέραντη και απρόβλεπτη σαν τη ζωή. Η εκπαιδευτικός Αφροδίτη Βακάλη,  ζει και εργάζεται στη Μύκονο. Δεν μπορεί λοιπόν, παρά να έπαιξε ρόλο η ζωή στο νησί, στο να γεννηθεί το βιβλίο της με τίτλο «Και γύρω τους η θάλασσα».

«Το νησί της Μυκόνου, όχι απλά έπαιξε ρόλο στο να γεννηθεί το βιβλίο αυτό, αλλά ουσιαστικά υπήρξε και η πηγή της έμπνευσής μου. Ο διορισμός μου στο τοπικό Γυμνάσιο το 1997, υπήρξε καταλυτικός στη ζωή μου. Γέννημα θρέμμα της πρωτεύουσας, δεν είχα ιδέα τι να περιμένω και η αλήθεια είναι, ότι η αλλαγή αυτή με επηρέασε βαθιά. Οι ντόπιοι άνοιξαν τα σπίτια τους και με έβαλαν μέσα, με κεράσανε ούζα και τσίπουρα στο γιαλό, με καλέσανε στα γλέντια, στα πανηγύρια και στα χοιροσφάγια τους. Βρέθηκα σ’ έναν καινούργιο κόσμο, γεμάτο χρώματα, γεύσεις, μουσικές. Και πάνω απ’ όλα με κείνη την ξελογιάστρα θάλασσα ολόγυρά μου. Όπου και να κοιτούσα, εκείνη. Πώς μπορούσα να γλιτώσω, με μάγεψε. Βρήκα τον εαυτό μου και κάθισα να γράψω. Μέσα σ’ αυτές στις καινούργιες εμπειρίες βούτηξα την πένα μου, κι έκανα όλα όσα ένιωθα, λέξεις. Και πάνω σ’ αυτόν τον έτοιμο κι υπέροχο καμβά, έφτιαξα τούτη την ιστορία. Ένα ταξίδι στο Αιγαίο, μια ματιά στο χθες, μια ιστορία τρυφερή σαν το χάδι της θάλασσας και συνάμα σκληρή, σαν τα τραχιά τα βράχια. Με τον ήλιο να λάμπει και να τυφλώνει, με το λευκό να υπόσχεται και με το βοριά να ξεκαθαρίζει, τελικά, τη σκέψη και την κρίση των ανθρώπων».

Θα μας γνωρίσετε τους ήρωες σας;
Σε αυτό το μυθιστόρημα, πρωταγωνιστικό ρόλο παίζουν ο καπετάνιος Παναγής Καρατζάς, η γυναίκα του Φρασκούλα και η κόρη της η Αννεζώ, την οποία ο Καρατζάς μεγάλωσε σαν δικό του παιδί. Καθώς φυσικά και ο φίλος του καπετάνιου, ο Κωνσταντής, με τον οποίον παντρεύουν την κοπέλα δια της βίας. Παράλληλα, ξετυλίγεται και η ιστορία της ψυχοκόρης τους Μαρίας, μιας κοπέλας ατίθασης κι αδέσμευτης, με την ευρύτερη έννοια της λέξης, που αδυνατώντας να χωρέσει μέσα στα «πρέπει» της μικρής, κλειστής κοινωνίας συνάπτει ερωτική σχέση με τον παντρεμένο Νικόλα και στη συνέχεια, ερωτεύεται παθιασμένα το νεοφερμένο γιατρό Βαρανάκη. Δε θα ήθελα να μιλήσω περισσότερο για τους χαρακτήρες, διότι πιστεύω ότι ο αναγνώστης πρέπει ανεπηρέαστος από τη δική μου κριτική, να απολαύσει την ιστορία και να βγάλει τα δικά του συμπεράσματα.

Η πλοκή σας, είναι αποτέλεσμα φαντασίας, ή γεγονότων που συνέβησαν στο περιβάλλον σας;Η πλοκή είναι εξ’ ολοκλήρου μυθοπλασία, γέννημα της φαντασίας μου και δεν αναφέρομαι σε αληθινά γεγονότα και προσωπικές εμπειρίες δικές μου ή κάποιου άλλου από το περιβάλλον μου.

Είναι μια μορφή βίας τα όσα διαδραματίζονται μέσα σε αυτή την οικογένεια;

Θεωρώ ότι όλα όσα συμβαίνουν στην οικογένεια αυτή, είναι απόρροια αγάπης και όχι βίας. Ακόμη και ο Καρατζάς, όταν συνειδητοποιεί τα αισθήματά του για την κοπέλα, τρομάζει και επιδιώκει να την απομακρύνει από κοντά του προκειμένου να προστατεύσει τόσο τον εαυτό του όσο και την ίδια. Αποφεύγει έτσι, οποιαδήποτε δική του παρεκτροπή, ενώ συγχρόνως της δίνει την ευκαιρία να ευτυχήσει δίπλα σε έναν έντιμο και αξιοπρεπή άντρα. Στην αρχή του έργου, οι πρωταγωνιστές είναι μπλοκαρισμένοι από τα προσωπικά τους τραύματα και τις ανασφάλειες, και δεν αντιλαμβάνονται τα αισθήματα που τρέφει ο ένας για τον άλλο, με αποτέλεσμα να βρίσκονται σε πλήρη σύγχυση. Όταν όμως βρεθούν αντιμέτωποι με ακραίες καταστάσεις, όλα ξεκαθαρίζουν μέσα τους, συνειδητοποιούν την αγάπη που νιώθουν και τότε, καταφέρνουν επιτέλους να ισορροπήσουν. Επομένως, η αγάπη είναι αυτή που τους χωρίζει αλλά κι αυτή που τους ενώνει. Βέβαια, αυτή είναι απλά η δική μου άποψη, καθώς δεν πιστεύω ότι υπάρχει σωστό και λάθος. Ο καθένας είναι ελεύθερος να κοιτάξει τα συμβάντα από τη δική του οπτική γωνία, ερμηνεύοντάς τα όπως κρίνει και βγάζοντας τα προσωπικά του συμπεράσματα.

Τελικά, τι ρόλο παίζει η θάλασσα στη ζωή των Ελλήνων;Δεν μπορώ να ξέρω για όλους τους Έλληνες, θεωρώ όμως ότι για τους νησιώτες και για όλους όσοι κατοικούν στα παράλια της χώρας μας, η θάλασσα παίζει τεράστιο ρόλο τόσο στην καθημερινότητά τους όσο και στη διαμόρφωση του χαρακτήρα τους. Και διαφοροποιώ τις δικές μας θάλασσες, τα πελάγη μας από τους ωκεανούς που «βρέχουν» άλλα κράτη. Όλες οι χώρες του ευρωπαϊκού νότου, που έχουν την τύχη ν’ αγκαλιάζονται απ’ τη Μεσόγειο, παρουσιάζουν ομοιότητες στην ψυχοσύνθεσή τους, την ιδιοσυγκρασία τους και στους πολιτισμούς που έχουν αναπτύξει. Το γαλάζιο εκείνο εύρος που απλώνεται παρήγορο και συνάμα ατέλειωτο μπροστά τους, ελευθερώνει τη σκέψη, ταξιδεύει το νου και τους προσφέρει την αίσθηση ότι είναι αναπόσπαστο κομμάτι ενός σύμπαντος ευμετάβλητου, μεγαλειώδους και συνεχώς ανανεώσιμου. Αυτές, λοιπόν, οι προσλαμβάνουσες, αναπόφευκτα επηρεάζουν τα άτομα που κατοικούν εδώ, την ψυχολογία, την κουλτούρα και τη σκέψη τους.

Μπαίνουν όρια στα αισθήματα;Πιστεύω πως όχι και συγχρόνως αυτό μου φαίνεται πολύ γοητευτικό και βαθιά ανθρώπινο. Όλοι είμαστε ικανοί να νιώσουμε τα πάντα, ακόμη κι αυτά που δε φανταζόμασταν ποτέ ότι θα νιώθαμε. Οι καταστάσεις, η ζωή αλλά και εμείς οι ίδιοι επιτρέπουμε στον εαυτό μας να οδηγηθεί και συχνά να περπατήσει σε μονοπάτια άγνωστα και ενίοτε σκοτεινά. Αυτό μας κάνει απίστευτα τρωτούς και δείχνει το ευάλωτο της φύσης μας. Παράλληλα όμως, πιστεύω ότι οι πράξεις μας και ο τρόπος που ελέγχουμε και διαχειριζόμαστε αυτά μας τα αισθήματα, μας χαρακτηρίζει και μας καθορίζει σαν άτομα. Είναι το μόνο για το οποίο θα πρέπει να είμαστε υπόλογοι ενώ ταυτόχρονα η ικανότητα μας αυτή να τιθασεύουμε και να χαλιναγωγούμε τα αισθήματά μας, αποδεικνύει και το μεγαλειώδες της ανθρώπινης φύσης μας.

Ποιος θα θέλατε να είναι ο αναγνώστης σας; Πώς θα τον σκιαγραφούσατε;
Δε θα ήθελα να σκιαγραφήσω τον αναγνώστη μου, υπό το πρίσμα ότι δεν απευθύνομαι σε κάποιο συγκεκριμένο κοινό. Έχω γράψει ένα μυθιστόρημα, μια μυθοπλασία και ο καθένας που επιθυμεί τη συγκεκριμένη στιγμή να διαβάσει ένα τέτοιο βιβλίο, ελπίζω να απολαύσει και να ταξιδέψει με το έργο μου.

Ως εκπαιδευτικός, διδάσκετε. Ως συγγραφέας περνάτε κάποιο δίδαγμα μέσα από το βιβλίο σας;
Ως εκπαιδευτικός διδάσκω και στις τρεις τάξεις του Γυμνασίου κι εκεί σταματά η επιθυμία μου για διδαχή. Ως συγγραφέας περιγράφω κι αναλύω χαρακτήρες και καταστάσεις στις οποίες οδηγούνται οι ήρωες μου, λόγω των επιλογών τους και της ιδιοσυγκρασίας τους. Ο αναγνώστης μπορεί να ταυτιστεί με τα πρόσωπα, να κρίνει και να κατακρίνει τη συμπεριφορά τους. Δεν πιστεύω ότι ανήκει σε μένα ο ρόλος να περάσω κάποιο δίδαγμα μέσα απ’ το κείμενό μου. Ο καθένας μπορεί κάλλιστα να κρατήσει ή να απορρίψει ό,τι θέλει από αυτά τα οποία διαβάζει κι από αυτά που συμπεραίνει παρακολουθώντας την εξέλιξη των χαρακτήρων του βιβλίου.

ΠΗΓΗ: http://artpress.sundaybloody.com/?it_books=%CE%B7-%CE%B1%CF%86%CF%81%CE%BF%CE%B4%CE%AF%CF%84%CE%B7-%CE%B2%CE%B1%CE%BA%CE%AC%CE%BB%CE%B7-%CE%BC%CE%B9%CE%BB%CE%AC%CE%B5%CE%B9-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%BF-%CE%B2%CE%B9%CE%B2%CE%BB%CE%AF%CE%BF